zaterdag 26 december 2009

Dat was eens, maar nooit weer! (deel 2)

Heel in het kort: dit is deel 2 van een stuk over hout hakken in een bos.
Wij hebben zelf geen kettingzaag, dus waren we afhankelijk van vrienden, die in ruil voor de helft van het hout arbeidskracht en kettingzaag zouden leveren. Wij zorgden voor de betaling aan het gemeentehuis, en hielpen met het splitsen van het hout, en het stapelen. Omdat onze vrienden nogal ver weg woonden, zouden wij het hout ophalen uit het bos, en het bij ons opslaan tot zij het konden ophalen. Nou, dat hebben we geweten. Het werk is niet van gevaar ontbloot, omdat bomen bij ondeskundig gebruik van een kettingzaag de neiging hebben de verkeerde kant op te vallen. Daar komt bij dat dunne stammen gemakkelijk verzaagd kunnen worden, maar vers hout van een dikke stam (het ging om eiken en beuken) is, zelfs in stukken van 50 cm, nauwelijks te versjouwen. Splijten is dan een optie. Degene met de kettingzaag maakt een inkeping in de kopse kant van het stuk stam, en dan kun je er grote wiggen in slaan met behulp van een voorhamer, in de hoop het hout te splijten. Uit evaring weet ik nu, dat nat, nog levend eikenhout splijten geen sinecure is. Alle vezels plakken aan elkaar, en zelfs na splijting is het zwaar werk om de gespleten delen los van elkaar te krijgen. Beukenhout gaat overigens niet veel beter. Toen we begonnen met hakken, vroor het nog niet, maar dat veranderde al snel. De bevroren boomsappen zorgden ervoor dat de ketting razendsnel bot werd. Het pièce de résistance van de hele affouage was de laatste dikke boom. Er stonden een aantal bomen waar we niet aan mochten komen, en nog één die om moest. En uiteraard viel die de verkeerde kant op, en bleef met de kruin in een boom hangen die moest blijven staan. We hadden weinig keuze; de hangende boom leverde gevaar op, en we konden óf de boswachter waarschuwen, óf die éne boom illegaal omhakken. We kozen uiteindelijk voor het laatste, en hadden daarmee een bonusboom binnen gehaald.
Uiteindelijk, na 8 halve dagen hard werken met ons vieren hadden we een paar aardige stapels hout klaar liggen. Die moesten ‘alleen’ nog maar even uit het bos gehaald worden. Maar dat zou zomerwerk zijn; voorlopig kon het hout blijven liggen in het bos, en op natuurlijke wijze een hoop vocht verliezen.
(Wordt vervolgd - over 1 week)

De website van La Tuilerie de Chazelle

zaterdag 19 december 2009

Dat was eens, maar nooit weer! (deel 1)

Een ander typisch Frans fenomeen is ‘affouage’. In de bosrijke gebieden van Frankrijk hebben de communes het recht, in samenwerking met de boswachter van Staatsbosbeheer, een gedeelte van het bos dat uitgedund moet worden aan te wijzen en dat door de bevolking te laten uitdunnen. Affouage is overigens wel aan strikte regels gebonden. De bevolking kan zich, meestal rond september inschrijven. De boswachter bepaalt welk deel van het bos uitgediend moet worden, en verdeelt dat stuk in een aantal percelen gelijk aan het aantal mensen dat zich ingeschreven heeft. De percelen hebben een nummer, en bij loting wordt er bepaald wie welk perceel toegewezen krijgt. In Cormatin waren er ca. 18 ingeschrevenen, en er waren dus 18 percelen beschikbaar, à € 35 per perceel. De grootte van de percelen bedroeg ruwweg 30 x 30 m (van paal 7 tot waar ik sta), dus een kleine 1000 vierkante meter. Op dat perceel moest alles gekapt worden met een diameter kleiner dan 25 cm; de boswachter had een aantal grotere bomen gemerkt die ook om moesten. Takken en twijgen mochten, netjes gestapeld, blijven liggen, of verbrand worden. Er mocht tot in april gehakt en gezaagd worden, en het hout mocht tot september in het bos blijven liggen. Daarna moest het afgevoerd worden.
We hadden er uiteraard geen idee van wat dat in de praktijk in hield, maar het klonk best wel aantrekkelijk. We wonen in een gebied waar weliswaar stromend water uit de kraan komt, elektriciteit (overigens in 3 fasen) aangeleverd wordt, en telefoon en zelfs ADSL aanwezig is, maar daar houden de zegeningen van de Westerse beschaving toch wel zo’n beetje op. We voeren weliswaar niet af op een beerput, maar een septic tank is niet zo heel verschillend, en voor de aanlevering van gas zijn we aangewezen op gasflessen, die we bij de supermarkt kopen. Stoken doen we dan ook volledig op hout. Elektrische verwarming is peperduur, en verwarming op gas idem. We hebben 2 houtkachels, en een paar moderne petroleumkachels voor noodgevallen waar nodig (zoals in de studeerkamers), en daar moeten we het ’s winters warm mee zien te krijgen. Dat lukt overigens prima. Maar zo’n buitenkansje, € 35 euro voor een stuk bos, kun je niet laten lopen. Een globale schatting, aan de hand van een geschatte aantallen bomen, lengtes en diameters leverde op dat we dachten toch wel tussen de 10 en 20 stère te kunnen scoren. 1 Stère is zoveel hout als je in een kist van 1 kubieke meter kunt proppen, en varieert dus tussen 0.6 en 0.8 echte kubieke meter, afhankelijk van hoe je stapelt.
Wetend dat we ’s winters door 6 à 8 stère à € 50 per stère raasden, was de kogel snel door de kerk, togen we naar de mairie, betaalden we onze € 35, en voelden we ons grootgrondbezitters met een stuk bos erbij.
(Wordt vervolgd - over 1 week)

De website van La Tuilerie de Chazelle

maandag 14 december 2009

Johhny B. Goode

Altijd heb ik gedacht dat de grote TV zenders in de beschaafde wereld (zoals France 1, BBC 1, Nederland 1) per definitie niet sensatiegericht zijn. Mij vielen voor wat betreft France 1 (overigens geen publieke zender) onlangs de schellen van de ogen. Op één van de dagen dat de klimaatconferentie in Kopenhagen in volle gang was, met bijbehorende verwachte demonstraties, besteedde France 1 in het (nationale) 8 uur journaal de eerste 10 minuten (van 30, waarvan de laatste 10 minuten doorgaans aan cultuur en sport zijn gewijd) aan de opname in een Amerikaans ziekenhuis van de rockstar Johnny Halliday. Niet dat de goede man overleden was, nee, hij was opgenomen! Artiesten hebben in Frankrijk weliswaar een veel hogere status dan in een land als Nederland, maar bij dit soort uitzinnige taferelen, waarbij Charles Aznavour, Sylvie Vartan en andere grootheden naar de USA afreizen en daar op de voet gevolgd worden door journalisten van France 1, kan ik me niets voorstellen. OK, de man is een verdienstelijke rocker sinds de 60-er jaren, prijkt dag in dag uit op de voorpagina’s van de Franse sensatiepers, heeft onlangs een zéér succesvolle afscheidstournee langs alle grote podia gemaakt, maar alweer, de man is ziek. Dat verdient best wel een plaatsje in het nieuws, maar sinds Johnny in de States is, vormt hij onveranderd het eerste punt in het nieuws. De rest van het journaal, dus de overgebleven 10 minuten, werden verdeeld over de klimaatconferentie, een ontsnapte boef, problemen met de magistratuur en de discussie over de nationale indentiteit, en nog zo wat trivia. Alleen gisteren, omdat dat live gebeurde tijdens het begin van het journaal, had de aanval op Berlusconi even prioriteit. Maar na 2 minuten Berlusconi moest deze alweer het veld ruimen voor 10 minuten Johnny. Zelf ons plaatselijke leugenaartje, Le Journal de Saône-et-Loire, heeft al dagenlang het portret van Johnny op de voorpagina van elke editie. De hypes rond het overlijden van Fortuyn, van Gogh, André Hazes en onze nationale troeteljunk Herman Brood vallen hierbij volledig in het niet. Uiteraard gun ik Johnny Halliday van harte een spoedig herstel toe, maar ik vraag me in alle gemoede af, wat er gaat gebeuren mocht hij onverhoeds toch het loodje leggen. Een maand van nationale rouw, bijzetting van Johnny in het Panthéon, onder de bezielende leiding van Sarko? De tijd zal het leren....
Nagekomen bericht uit NRC Handelsblad, 16 december 2009:


De website van La Tuilerie de Chazelle

zaterdag 12 december 2009

Katten komen en katten gaan...

Voor degenen die onze kattenkrant hebben gevolgd, is hier het laatste nieuws. Vrienden van ons vertrekken (helaas) binnenkort voor goed naar Engeland. Vorig jaar, tijdens hun vakantie, hadden we hun kat Charbon, een grote zwarte kater, hier een paar weken te logeren gehad. Logeren was overigens een groot woord; de kat kwam in een soort reiskooi, werd losgelaten, en verdween in het gebinte van het toiletblok van de camping. We zagen de kat nauwelijks tijdens zijn verblijf hier, maar hij at hier wel, en af en toe zagen we hem heel even, waarna hij weer snel het bos of de balken in dook.
Onze vrienden dachten dan ook dat het misschien een goed idee was om Charbon hier opnieuw te laten logeren, maar hem daarna niet meer op te komen halen. Per slot van rekening “kende” Charbon ons. Enfin, onze vrienden arriveerden, de kooi werd een tijdje in de tuin gezet, zodat Fifi alvast aan haar nieuwe maat kon wennen, en wij gingen lunchen. Na de lunch wilde Sue wat voer voor de kat pakken, zodat hij zich na zijn bevrijding in elk geval niet als ongewenst zou beschouwen. Maar nog voordat Sue weer terug was met de versnaperingen, had onze vriend de deur van de reiskooi opengemaakt, en het enige wat we nog van Charbon zagen was het puntje van zijn staart, dat door de heg in het aangrenzende weiland richting bos verdween. Het gebeurde allemaal zo snel, dat ik er zelf geen foto van heb kunnen maken; vandaar dus een foto van Fifi, de winnaar van deze strijd der titanen! Er bestaat een mogelijkheid dat de kat verwildert, maar er zijn ook theorieën die verkondigen dat katten na maandenlange omzwervingen vaak bij hun vorige huis terecht komen. Wij houden voorlopig onze ogen in elk geval wijd open, want het zou toch echt jammer zijn als Charbon ten prooi zou vallen aan een vos of everzwijn....

De website van La Tuilerie de Chazelle

maandag 7 december 2009

Open het dorp, deel 2

Op zaterdag 5 december bleek op TV de hele dag gereserveerd te zijn voor de Téléthon. Het leek, zoals ik al eerder dacht, erg veel op de TV acties in Nederland, waarbij artiesten en andere bekende Nederlanders de hele dag in de weer zijn om het goede doel aan geld te helpen. In tegenstelling tot in Nederland echter, is dit een jaarlijks terugkerend fenomeen, waarbij door het hele land allerlei groepen geld inzamelen. Het goede doel voor de Téléthon is het research instituut voor myopathie (spierziekten). De Téléthon wordt jaarlijks “gedragen” door een (meestal) Franse beroemdheid, zoals Alain Delon, Mireille Matthieu, Julien Clerc en dit jaar de acteur Daniel Auteuil (Jean de Florette / Manon des Sources). We zijn er inmiddels ook achter waarom dit evenement zo belangrijk wordt gevonden hier; één van de dorpskinderen lijdt aan myopathie, en op een bevolking van 500 zielen kent bijna iedereen kind en ouders persoonlijk.
Wij konden echter niet de hele dag voor de buis hangen, als we dat al van plan waren geweest. Nadat we ‘s ochtends vroeg de tenten hadden opgezet, dit keer op het plein voor de kerk, de tafels hadden opgesteld en wat dozen en kisten uit auto hadden gesjouwd, kwam rond een uur of tien in Cormatin de Téléthon op gang. Eén van de tenten was bestemd voor de verkoop van tweedehands boeken, DVD’s en video’s, een andere voor de verkoop van snacks, wafels en bakjes met petit salé aux lentils (een Noord-Frans wintergerecht), bij een volgende tent werden kerststukjes gemaakt en verkocht, en wéér een andere was bestemd voor de verkoop van rozen. Verder traden er belangeloos enkele kinderen op met accordeon muziek (veel valse musette!), kwam er een horde fietsers die langs de omringende dorpen van Téléthon naar Téléthon fietsten, en overal wel wat kochten, een wafel, een koek, een glas Glühwein ....
Langzaam maar zeker werd duidelijk waarvoor we een week terug rozen hadden zitten vouwen. Op de treden vóór het oorlogsmonument was een groot houten bord geplaatst, met daarin uitgezaagd het logo van Téléthon. Voor elke verkochte echte roos à € 1 per stuk werd er een papieren roos in de uitgezaagde letters geplaatst, en voilà, aan het eind van de dag zouden de letters Téléthon in papieren rozen geschreven op het bord prijken! Het halve dorp was inmiddels in de weer om van de dag een succes te maken. En de andere helft werd verondersteld om rond te hangen, rozen of een tweedehands boek te kopen, of anderszins geld te besteden zodat aan het eind van de dag de organisator Monsieur P. trots op zou kunnen bellen naar de Centrale Registratie dat Cormatin haar steentje had bijgedragen met een batig saldo van pakweg € 4000 (ruwweg het gemiddelde van de laatste jaren). Ik had al eerder gemerkt dat sommige Cormatinoises erg goed zijn in koppelverkoop. Nadat de tenten stonden, en ons werk dus min of meer klaar was, ging ik de zaterdageditie van Le Monde kopen bij de Tabac. En we mochten de zaak niet verlaten, voordat we ook bonnen hadden gekocht voor twee bakjes petit salé aux lentils à € 5.50 per stuk, Ze prees de bakjes aan alsof het manna was; haar sterkste aanbeveling was dat “ze ze zelf ook gekocht had”, dat het heerlijk was voor de lunch én dat het voor het goede doel was. We kochten dus 2 stukjes papier, wandelden terug naar de tent en kregen na inlevering van onze tegoedbonnen 2 bakjes met een bodempje linzen gelardeerd met diverse vleessoorten (spek, worst, varkensvlees) mee naar huis. Hoeveel de uiteindelijke opbrengst in Cormatin was weten we nog niet, maar één ding is zeker: Mme B. van de Tabac overdreef niet; wat ons betreft steunen we volgend jaar de Téléthon weer op precies dezelfde manier!

De website van La Tuilerie de Chazelle

dinsdag 1 december 2009

Open het dorp, deel 1

Doordat we nu eindelijk een beetje ingevoerd raken in het plaatselijke sociale gebeuren, werden we ook betrokken bij het fenomeen Téléthon. We hadden, en hebben, geen idee wat dat is, maar we werden gevraagd of we een avondje papieren rozen wilden komen vouwen. Een weigering staat niet in ons woordenboek, dus gingen we op de bewuste avond naar Salle Beun, een soort dorpszaal. We waren een van de eersten, en toen degene met de sleutel aankwam, konden we naar binnen. Langzaam druppelden de andere vrijwilligers binnen. Het is elke keer weer een verrassing wie van de bekende dorpsbewoners nu weer op komt draven. Dit keer was de toestroom voornamelijk gerekruteerd uit het vrouwelijk deel van de bevolking. Er werden kartonnen dozen binnen gesjouwd, en daar kwamen stapels op maat gesneden repen crêpepapier in diverse kleuren uit, rolletjes dun ijzerdraad, tangen... en toen kon de pret beginnen.
Men neme de hoek van een langwerpig stuk crêpepapier in één hand, vouwt met de andere hand het vrije eind van het papier in een harmonica vorm en duwt het in de andere hand, intussen de bloem langzaam rond draaiend. Als het hele stuk geharmonicaseerd is, hoort er iets te zijn ontstaan dat met wat fantasie voor een roos of bloem door kan gaan. De onderkant van de bloem wordt omwonden met een stukje binddraad, waarvan het eind vrij uit moet steken als bloemstengel, en voilà, de roos is klaar! We hebben met ons allen die avond 360 rozen zitten vouwen. En waarvoor? We hebben nog geen idee, maar dat zal wel komen tijdens de dag van de Téléthon, een nationale liefdadigheidsactie die voor zover wij nu hebben kunnen achterhalen, het meeste op een jaarlijkse “Open het dorp” actie lijkt.
Wordt vervolgd....

De website van La Tuilerie de Chazelle