Bureaucratie of de Franse slag?Regelmatig horen we klachten, voornamelijk van Engelsen overigens, over de “ongehoorde” bureaucratie in Frankrijk. Ik als Nederlander echter, vind de Franse bureaucratie een verademing als ik het vergelijk met Nederland (hoewel de over-organisatiegraad in Nederland soms ook wel voordelen heeft!).
De laatste keer dat we op de Mairie moesten zijn was voor ons jaarlijkse “certificat de vie”, een stuk papier zonder welk een verzekeringsmaatschappij bijvoorbeeld geen pre-pensioen uitkeert. Dat gaat heel gemoedelijk, je hebt een formulier bij je, de secretaresse vraagt “Comme l’habitude?”, ze gaat aan de slag en 2 seconden later sta je met een ingevuld en gestempeld formulier, zonder enige kosten, weer op straat. We wilde net gaan lunchen, toen we terug werden gefloten door een gemeenteraadslid belast met de “census”. In Nederland is de laatste volkstelling onder veel protest gehouden in 1971; die van 1981 werd uitgesteld en uiteindelijk afgeblazen. In 1991 ging het instituut volkstelling ook wettelijk ten onder. Maar in Frankrijk, waar geen bevolkingsregister bestaat, is er om de zoveel jaar een telling, die hier “recensement” heet.
De voorlaatste algemene was in 1999. Er bestaat een heel rooster van jaren waarin bepaalde communes worden onderzocht; het gaat niet per postcode of kanton, tenminste, daar heb ik geen aanwijzingen voor kunnen vinden. In elk geval werd op de nieuwjaarsreceptie door de burgemeester aangekondigd dat er twee gemeentemedewerkers waren belast met de registratie van de census voor Cormatin in 2010 (onze Kantonhoofdstad Saint-Gengoux is pas in 2013 aan de beurt).
Degene die ons terugfloot was Pierre M., een heel gemoedelijke man, die we vaak tegen kwamen bij het opzetten van de diverse evenementen in Cormatin. Of we even wat tijd vrij wilden maken voor de census. Uiteraard wilden we dat wel, en even later zaten we met een paar formulieren voor onze neus de vragen op zíjn formulier te beantwoorden.
Dat ging voornamelijk over wanneer we hier waren komen wonen, wanneer we het huis hadden gekocht, op welke manier we ons huis verwarmden, enz. Ons eigen formulier bevatte vragen over beroep, vooropleidingen, burgerlijke status, enz. Enfin, als we iets niet begrepen, en Pierre vond het ook te moeilijk, wuifde hij weer eens vermoeid met de hand, hetgeen betekende “Ach, laat die vraag dan maar zitten”. Na een kwartiertje mochten we naar onze lunch, met de opmerking “Nou, daar zijn jullie voor vijf jaar weer vanaf”.
Als je leest hoe gemoedelijk er op het plattegrond wordt omgesprongen met burgerzaken, wie durft er dan nog te klagen over Franse bureaucratie? Ik in elk geval niet!
De website van La Tuilerie de Chazelle
Dat moet ten tijde van het vrije roken een echt rookhol zijn geweest. Enfin, het eerste concert waar we heen gingen was niet erg interessant, en dan druk ik me nog netjes uit. We hebben nog een tweede poging gewaagd, toen er een “veelbelovende”jonge gitarist speelde. Zo’n uitje is altijd te combineren met een etentje in Mâcon uiteindelijk. Maar de kwaliteit van het gebodene was van dusdanig (amateuristisch) niveau, dat we besloten het verder in de Crescent maar voor gezien te houden. Wat wel jammer is uiteraard, als je van jazz houdt. Het enige pluspunt van de muzikanten die er speelden was wel, dat ze onversterkt, of bijna onversterkt speelden. Zelfs de drummers die we er hebben gehoord, wisten het volume op de een of andere manier binnen de perken te houden, zonder alleen maar met brushes te drummen. Want wat ik nog erger vind dan niet erg opwindende muziek, is als je door een soort geluidsmuur alleen nog maar kan zien dat er een saxofonist bezig is; horen en zien vergaat je dan eigenlijk. Ik heb dat een keer meegemaakt met Hans Dulfer in de Boerderij in Zoetermeer, waar je alleen als je buiten stond nog vagelijk wat instrumenten kon onderscheiden. En daarna kon je meteen door naar de oorarts met een gehoorbeschadiging!
