Platteland en concert etiquette

Het is weer zomer, en de festivals zijn overal weer druk aan de gang. In Cormatin zijn er elk jaar twee belangrijke festivals, het gitaarfestival (Guitares en Cormatinois - juni/juli) én het theaterfestival (Les Rendez-Vous de Cormatin - juli/augustus). Het gitaarfestival mag altijd rekenen op veel belangstelling, ook van toeristen, omdat muziek doorgaans toegankelijker is dan een toneelstuk in het Frans. Het gitaarfestival wordt bijna elk jaar geopend in de romaanse kerk van Malay met een concert van Emmanuel Rossfelder, een landelijk bekende gitarist. Dit jaar gaf hij geen soloconcert, maar begeleidde hij de van oorsprong Joegoslavische mezzo-sopraan Yana Boukoff in hun nieuwe programma Viva España.
De programmering was grotendeels Spaans (dat mag je verwachten met zo’n titel!) hoewel ook “Jesu bleibet meine Freude” van Bach, twee stukken van Heitor Villa Lobos (Braziliaan), de aria “L’amour est une oiseau rebelle” (Habanera) uit Carmen van Bizet (Frans) op het programma stonden, en als toegift het “Ave Maria” van Bach/Gounod werd gezongen. Maar een kniesoor die daar op let. Het programma zat verder uitstekend in elkaar, met een goede balans tussen instrumentale stukken en liederen. Voor mij, als vader van een klassiek gitarist was het een feest der herkenning om o.a. “Andaluza” van Granados, het tremolostuk “Recuerdos de la Alhambra” en de “Jota” van Tárrega weer eens langs te horen komen in een uitstekende uitvoering. En ook de “Canciones antiguas” van Garcia Lorca waren geen onbekenden voor mij.
Tijdens deze concerten amuseert (het gebrek aan kennis van) de concert etiquette mij altijd enorm. Zelf ben ik ook door schade en schande wijs geworden, bij voorbeeld door als enige te klappen op de verkeerde momenten, maar na een aantal concertbezoeken weet je doorgaans van de hoed en de rand. Het geheel is ook best wel verwarrend voor de niet door de wol geverfde concertbezoeker. Klappen tijdens de uitvoering? Bij jazzconcerten heel normaal, na een solo. Bij opera’s na een mooi gezongen aria? Heel gewoon. Bij een ballet, na een fraaie danssolo? Geen probleem! Maar tijdens een klassiek concert, na elk deel van de “Sept chansons populaires” van de Falla? Foei, foei, dat is bijna een doodzonde. Ook is het niet ongebruikelijk niet tussendoor te klappen als er meerdere stukken van één componist achter elkaar worden gespeeld.
Maar dat laatste is weer geen wet van Meden en Perzen. Eerlijkheid gebied mij te zeggen, dat ik een enkele keer de tel kwijt was, en dus braaf met de meerderheid van het publiek mee klapte. Overigens, zelfs voor niet ingewijden hoort het vaak duidelijk te zijn van de lichaamstaal van de uitvoerenden dat applaus welkom is; dat is in het geval van Rossfelder als hij demonstratief de hals van zijn gitaar in een verticale positie brengt, of als de zangeres haar bladmuziek laat zakken. Maar alweer, in zo’n rijk geschakeerd gezelschap van al dan niet gepensioneerde boeren en dorpelingen die maar eens in het jaar naar een concert gaan, is dat gebrek aan etiquette geen enkel probleem. Zowel Rossfelder als Boukoff hadden er in elk geval geen enkele moeite mee, en namen het “illegale” applaus dankbaar en met een glimlach in ontvangst. Waarschijnlijk dachten ze dat ze beter afwaren met een publiek dat dan weliswaar de concert etiquette niet beheerste, maar in elk geval eerlijk en oprecht van de muziek genoot!

Voor onze eigen website klik hier

Bloggers onder elkaar

Wat is leuker voor een beginnend blogger dan te ontdekken dat er mensen zijn die je blog lezen, en zelfs leuk vinden?
Weinig, eigenlijk.
Ik had al eens wat positieve reacties gehad van een Amerikaans stel dat een deel van het jaar in een nabijgelegen dorp doorbrengt, en van familie en een enkele oude vriendin, maar wie leest dit soort dingen in vredesnaam verder nog?
Meer dan je denkt, zo moge blijken uit onderstaande links.

Keith Eckstein bekijkt en keurt regelmatig blogs over leven in Frankrijk, en ik was blij verrast, en ook wel een beetje trots, toen bleek dat hij mijn blog aandachtig had bekeken, en er een zéér vriendelijk artikel aan had gewijd.


Vóór die tijd was Sue’s blog al eens door Keith onder de loep genomen.

Chris and Linda zijn (althans in mijn ogen) echte bloggers.
Linda Hubbard blogt elke dag, hetgeen haar artikeltjes kort en zéér leesbaar maakt.

Chris Gulker schrijft wat minder frequent, en derhalve zijn zijn artikelen doorgaans wat langer, hoewel niet minder leesbaar.

Min eigen blogs verschijnen in principe één maal in de 14 dagen, tenzij ik stof heb voor een extra blog op de “vrije” zaterdag. Dit keer maak ik een uitzondering, reden waarom ik eindelijk eens wat minder breedsprakig kan zijn!

Voor onze eigen website klik hier

Questions pour un champion

Hoe krik je je luistervaardigheid Frans op als je bijna nooit met een Fransman praat? Eén van de manieren is door naar radio of TV te luisteren. In Nederland was ik al geen groot liefhebber van geleuter op radio of TV, maar de Fransen staan wat dat betreft ook hun mannetje. Wij ontvangen alleen France 1, 2 en 3, en ik vind de programma’s geen haar beter dan wat er op een gemiddelde Nederlandse TV avond wordt vertoond. Het draaide in eerste instantie om het weer en het nieuws.
Duidelijk gesproken, en bekende onderwerpen; dat moest lukken. Wat later ontdekten we spelletjesprogramma’s en quizzen. Was ik in Nederland ook al geen groot liefhebber van, maar ja, wat moet je anders? Na een aantal nogal dommige programma’s een aantal weken bekeken te hebben, stuitten we op Questions pour un Champion. Het programma vierde onlangs zijn 20ste verjaardag, met nog steeds dezelfde charismatische presentator Julien Lepers, en is razend populair. Ik zal de lezer niet vermoeien met de spelregels, maar de kandidaten, die een enorme algemene ontwikkeling bezitten, moeten vragen beantwoorden op het gebied van bijna alles, kunst, wetenschap, gastronomie, geografie, geschiedenis, enz. De presentator gooit er in razend tempo de vragen uit, want er zit ook nog een tijdslimiet aan de antwoorden. Als hulpje, want het tempo ligt echt ongelofelijk hoog, hebben we wel de ondertitels voor doven aan staan; en dat scheelt. Niet alleen is dat goed voor ons Frans, maar we vinden het zelf leuk. We zitten hard tegen elkaar in te schreeuwen als we denken het antwoord te weten vóór de kandidaat. Het is zelfs zo, dat we tussen 17h50 en 18h30 het antwoordapparaat aanzetten, omdat we in die tijd niet gestoord willen worden!

De website van La Tuilerie de Chazelle

Recidivisten

Mijn betere helft heeft al eens een Blog (weliswaar in het Engels) gewijd aan enkele van onze gasten die niet alleen regelmatig terug komen, maar dan ook nog eens de handen uit de mouwen steken en (geheel vrijwillig!) meehelpen de groentetuin zomerklaar te maken of het kloven van brandhout voor hun rekening te nemen.
Gelukkig zijn dat niet de enige recidivisten die we keer op keer mogen verwelkomen. We hebben een aantal gasten, zowel op de camping als in de gîtes die we regelmatig terug zien, en waarmee het dan goed is om onder het genot van een glaasje wijn even bij te praten over de ontwikkelingen in zowel Cormatin als in Nederland.
De mensen die we hier krijgen komen hier om uiteenlopende redenen. Een deel van onze clientèle komt vanwege de nabijheid van Taizé, een ander deel komt hier uitgerust met fietsen of wandelschoenen om de omgeving van de Voie Verte verder te verkennen, er zijn natuurlijk de cultuurliefhebbers die hier hun hart op komen halen aan romaanse architectuur, en tenslotte zijn er degenen die hier gewoon komen om een weekje of langer tot rust te komen na een hectische periode in hun eigen land.
Onlangs hadden we hier een stel dat hier ooit was gekomen na uitgebreid onderzoek. Hun schoonzoon, een kennis van ons, was hier in 2008 onderweg naar een andere vakantiebestemming langs gekomen voor een kop koffie, met de opdracht om wat foto’s te maken en antwoord te geven op de prangende vraag “En is het wel schoon?”.
Blijkbaar was zijn verkenning tot volle tevredenheid van de opdrachtgevers uitgevoerd, want in hetzelfde najaar stonden Hermann en Carla voor onze neus. Het klikte uitstekend tussen ons, en bij het afscheid boekten ze meteen voor 2009. Die keer bestelden ze een maaltijd, een service die wij, als dat uitkomt tenminste, op verzoek bij aankomst verlenen en die we dan gezamenlijk nuttigen. Sue probeert dan altijd iets plaatselijks in elkaar te draaien, en haar Boeuf Bourgignon kan wedijveren met die van La Terrasse in Cormatin. En hoewel Hermann en Carla bij het afscheid in 2009 nog geen definitieve datum konden geven, was het wel duidelijk dat we ze zeker nog wel een keer zouden zien. En inderdaad, eind vorig jaar kwam er weer een e-mail binnen met de vraag of we ze weer twee weken konden onderbrengen, en of we dan weer een maaltijd bij aankomst konden verzorgen. Maar dat was nog niet alles. Ik heb weliswaar geen etnische Indische achtergrond, maar de buren uit mijn kinderjaren waren Indisch, en tijdens mijn driejarig verblijf in Singapore had ik ook veel affiniteit met Maleis eten.
Een paar dagen voordat ze zouden arriveren, kwam er een mailtje binnen waarin Carla vroeg of we het op prijs zouden stellen als ze een Indische maaltijd zou meebrengen. Ze hebben beiden een Indische achtergrond, en wat ons betreft was dat niet tegen dovemansoren gezegd. Op hun tweede dag zaten we dus wéér gezamenlijk aan tafel, alleen dit keer met een overheerlijke schotel van nassi putih, sajur lodeh, babi ketjap, rendang en ajam semoor.
En dat is, ondanks het feit dat hier veel te koop is, en dat de Franse keuken echt niet te versmaden is, toch een van de weinige dingen die je mist als je hier woont; een eenvoudige, doch voedzame Indische maaltijd.

Voor onze eigen website klik hier