zaterdag 29 januari 2011

Drie maal warm

De uitdrukking hier is, dat hout je drie maal warm houdt: de eerste keer tijdens het hakken, de tweede keer tijdens het stapelen en de derde keer tijdens het stoken.
En hoewel we de eerste maal maar één keer mee hebben gemaakt en dat was eens maar nooit meer!) houdt ons brandhout ons ook drie maal warm.
We hebben namelijk alweer een tijd geleden een houthandelaar gevonden, die weliswaar zéér ruime stères aflevert, én in brandklare brokken van ca. 35 cm lengte, maar het nadeel van zijn hout is, dat het nog niet droog genoeg is om meteen te verstoken.
Ik zal voor de leken, die denken dat warmte uitsluitend uit een radiator kan komen, even toelichten wat een stère is. Een stère is zoveel hout als je in een bak van 1 m x 1 m x 1 m kunt krijgen. En omdat de hoeveelheid sterk afhangt van de manier van stapelen, is de ene stère de andere niet. Zou je alle blokken min of meer netjes opstapelen, is een stère ongeveer 0.8 kubieke meter hout; wordt het hout er met een sneeuwschuiver in gedumpt, bevat een stère beduidend minder. Denk maar aan een luciferdoosje voordat je het uit je handen hebt laten vallen en nadat je de lucifers er min of meer willekeurig in hebt proberen terug te proppen. Een stère varieert effectief tussen de 0.6 en de 0.8 kubieke meter hout. Maar alweer, de ene leverancier is de andere niet, zoals we tot onze schade hebben moeten ontdekken.
Onze eerste houtbestelling, in 2005, bedroeg 6 stère. Op de dag van levering verscheen een vrachtauto, die een in onze ogen respectabele stapel hout dumpte, en voor ons kon toen het stapelen beginnen. Dat hout was droog genoeg om te verstoken, en dat was maar goed ook, want we hadden het meteen nodig. In het voorjaar van 2006 deden we mee met de affouage van Cormatin, en dat was onze eerste en laatste ervaring met hout hakken in een bos. Het jaar daarop vonden we een goedkopere houthandelaar, maar diens hout was nogal vochtig, en dat moest dus nog een jaar drogen voordat het brandklaar was.
Toen vonden we ook uit wat het verschil was tussen leveranciers onderling en hun stères: de man kwam voorrijden, en dumpte zijn voorraad bij ons voor de deur. We hadden dit keer 12 stère besteld, en de eerste lading was bij benadering net zo groot als de lading van 6 stère die we bij onze eerste handelaar hadden gekocht. We dachten dus, dat onze nieuwe houthandelaar nog één keer terug moest komen. Maar dat bleek niet te kloppen; hij kwam nog 2 x terug, en hij vertelde ons, dat zijn vrachtauto per keer niet meer dan 4 stère vervoerde. De stères van de eerste handelaar waren dus ca. 30 % “kleiner” dan die van onze huidige!
Het nadeel is wel, dat we altijd twee voorraden bij het huis hebben. Normaal gesproken wordt de eerste 12 stère in het begin van het jaar gedumpt bij het toiletblok van de camping. We stapelen dat hout op onder het afdak van het toiletblok, dat aan drie zijden open is. Het hout ligt daar dus droog, maar de wind heeft er vrij spel, zodat na een jaar het hout klaar is voor “consumptie”. Tegen het eind van het jaar vindt dan de tweede verplaatsingsoefening plaats. Het dan droge hout wordt onder de vide, een afdak tussen ons huis en de oude steenoven gebracht en daar opnieuw gestapeld. Een bijkomend voordeel daarvan is dat we niet door de sneeuw hoeven te ploegen om brandhout van achteren op te halen; we lopen de trap af, laden een mand vol, en lopen daarna de trap weer op. In de lente herhaalt de hele cyclus zich.
Hoeveel werk brengt dat nou met zich mee, zo’n houtleverantie? Ik begon rond 9h00 de weg vrij te maken voor de vrachtwagen, d.w.z. hekken te openen, het uit de weg halen van tuinmeubilair, etc. tot ik de vrachtwagen hoorde. Om 9h40 lag de eerste stapel bij het toiletblok. We stapelden anderhalf à twee uur, en rond 12h00, net toen we even wilden gaan zitten om bij te komen, kwam de tweede lading. Na een snelle hap stapelden we weer tot 14h00. De laatste lading arriveerde om 14h15, en rond 16h00 konden we eindelijk even van onze welverdiende rust gaan genieten. Nou, wie zou er klagen als hij eraf kwam met een 6.5-urige werkdag?
Ons hout houdt ons dus ook 3 x warm: de eerste keer bij het stapelen, de tweede keer tijdens het transporteren van achter naar voor en het opnieuw stapelen, en de derde keer in de winter, als we bij de kachel zitten!

Voor onze eigen website klik hier

zaterdag 15 januari 2011

Waar kun je hier ergens geld kopen?

Een tijdje terug wilden we wat Jordaanse Dinars hebben voor een buitenlandse vakantie. Dus wat doe je dan? Je gaat naar de dichtstbijzijnde “grote” stad, waar je bank een kantoor heeft, stapt de Crédit Agricole binnen en vraagt om een handvol Dinars. “Nee, meneer, dat doen we hier niet. U kunt wel Ponden of Dollars bestellen, maar Dinars, daar doen we echt niet in.” Misschien op het postkantoor? Nee dus. Op naar Mâcon, een echte grote stad. Daar hadden ze een groter scala aan weigeringen, variërend van “Dinars mogen niet in het buitenland verhandeld worden”, “Dat doen we alleen voor u als u hier een rekening hebt of opent” tot “Probeert u eens een Bureau d’échange”. We hadden al zoiets verwacht, dus wisten we inmiddels dat er in Mâcon geen Bureaux d’échange zijn, en dat je wel degelijk buiten Jordanië Dinars kan kopen.
Na een vergeefse tocht langs Crédit Agricole, CIC, Paribas, Banque de France en Crédit Municipale kwamen we uiteindelijk bij het Office de Tourisme terecht. De jonge dame achter de balie pleegde een telefoontje, en vertelde dat de dichtstbijzijnde mogelijkheid om aan zulk exotisch geld te komen de Banque de France in Lyon was. Om even 100 km op en neer naar Lyon te rijden voor wat buitenlands geld, leek ons lichtelijk overdreven. Hoe we dus uiteindelijk aan ons geld zijn gekomen? Eenvoudig! We zouden naar Jordanië vertrekken vanuit een van de buitensteden bij Londen. En als je daar een dag van tevoren de Marks & Spencer opbelt, kun je de volgende dag gewoon je Jordaanse Dinars ophalen!
De website van La Tuilerie de Chazelle

vrijdag 7 januari 2011

Amicale d'Europe

Ik had nooit verwacht dat mijn korte stukje zo snel een succesrijk gevolg zou hebben. Ik had namelijk nauwelijks op de “publiceer-”knop geklikt toen er al een e-mail binnen kwam van iemand die mijn blog blijkbaar op de voet volgde. De vraag van deze meneer was even simpel als verrassend : “Ik wil graag x kaarten bestellen; hoe maak ik het geld over?”.
In de loop van de volgende dagen kwamen er nog meer mailtjes binnen met dezelfde strekking. Inmiddels waren we zelf ook driftig op pad geweest, op een strooptocht langs vrienden en kennissen die hier in de buurt wonen.
Ik denk, dat dit de eerste keer is in de geschiedenis van de Amicale de Cormatin dat er bingo kaarten via Internet zijn verkocht. En het zou me ook niet verbazen, als dit de eerste keer is dat er zoveel nationaliteiten bij de koop zijn gemoeid. De kaarten zijn o.a. afgenomen door Engelsen, Fransen, een Baltische kampeerder die in Luxemburg werkt voor de Europese commissie, een Nederlandse kampeerster die hier inmiddels kind aan huis is, een Nederlandse binnenschipper die niet alleen maar de Hollandse binnenwateren af heeft geschuimd, maar ook zeer bekend is met de Belgische, Duitse en Franse waterwegen, een stel uit Friesland, een paar andere Nederlanders .....
In het kort, deze bingo draagt een sterk Europees stempel, reden waarom ik als illustratie een nieuw logo heb verzonnen voor de Amicale de Cormatin....
Alle contribuanten overigens hartelijk dank. De prijzen vallen op 29 januari, en daarvan wordt hier uiteraard ook weer verslag gedaan.

Voor onze eigen website klik hier

dinsdag 4 januari 2011

Wie helpt ons helpen?

Dit is een wat ongebruikelijke, want uit nood geboren blog.
Eerst even een stukje achtergrond informatie. De “Amicale de Cormatin”, een kleine vrijwilligersorganisatie, zorgt elk jaar weer dat de 65+-ers van Cormatin een diner aangeboden krijgen, en dat er voor de schoolkinderen uit het dorp een kerstfeest met cadeaus wordt georganiseerd. Om dit soort dingen te kunnen bekostigen, worden er jaarlijks een aantal evenementen georganiseerd waarvan de opbrengst naar de Amicale afvloeit. Eén van die evenementen is de jaarlijkse bingo. En een onderdeel van die bingo is weer een aparte fundraiser, waar ook wij bij betrokken zijn.
Aan de vooravond van de openbare bingo of Loto wordt er namelijk een aparte bingo georganiseerd (met fraaie prijzen), waarvoor de bingokaarten door de leden van de Amicale bij vrienden en familie zijn verkocht. Alle dorpsgenoten spelen met de verkochte kaarten, en pas achteraf wordt bekend wie van de afwezigen heeft gewonnen.
Waren we vorig jaar nog goed voor 20 kaarten à € 2.00 per stuk, dit jaar heeft iemand ons op de lijst gezet voor 40 kaarten. We hebben hier in de directe omgeving echter niet zo’n groot reservoir aan vrienden en kennissen, dat we die eenvoudig kwijt raken. Daar komt nog bij, dat we door omstandigheden de kaarten later kregen dan de andere leden, zodat al onze plaatselijke vrienden inmiddels al voorzien zijn van kaarten. En dat is dus, waar het voormalige thuisfront om de hoek komt kijken.
Laat degenen die geïnteresseerd zijn om de Amicale een handje te helpen, niet schromen om even een E-mail te sturen. Per kerende post wordt dan mijn ING rekening nummer verzonden, teneinde zonder enige extra kosten de Amicale te kunnen steunen.
De prijzen zijn : een TV met LCD scherm, een draadloze stofzuiger en een espresso apparaat. Het moge duidelijk zijn, dat wij, in geval één van onze vrienden / kennissen / weldoeners zou winnen, wij de prijs zonder extra kosten in bewaring houden tot die wordt opgehaald. We hopen spoedig van u te horen!

Voor onze eigen website klik hier

zaterdag 1 januari 2011

Ken ik jou niet ergens van?

Ik kreeg opeens een licht gevoel van déjà vu toen er een e-mail binnen kwam met kerstgroeten van iemand uit een dorp ergens in het verre Friesland. Wij krijgen hier beroepshalve elk jaar aardig wat mensen over de vloer, met even zovele verschillende namen, maar sommige namen blijven, om uiteenlopende redenen, hangen. De afzender van de mail was een vrouw die hier met haar man begin juli had gekampeerd.
Iets eerder was onze poes Fifi bevallen van een vierling, en werd vervolgens gesteriliseerd (mosterd na de maaltijd?) en werd kort daarna waarschijnlijk aangereden door een auto. Gelukkig waren de jonge poesjes tegen die tijd klaar om de wijde wereld in te trekken, zodat Fifi min of meer ongestoord in een kooi van 1 x 1 m bij kon komen van haar enerverende avonturen. Tot die tijd verbleven de poesjes bij hun moeder in haar appartement, een hok onder de trap naar onze voordeur. Als ze niet sliepen of dronken, hingen ze daar ongelofelijk de beest uit. Gelukkig was het een mooie zomer, waardoor we veel buiten zaten, en we lieten als het enigszins kon de poesjes en Fifi dan vrij rondlopen. Ze sliepen, dronken en speelden dan heel enthousiast rond onze tafel en stoelen. Veel kampeerders maakten een omweg als ze van hun tent naar het toiletblok gingen, niet zozeer om even een praatje met ons te maken, dan wel om even met de poesjes te spelen. We probeerden overigens wel (om voor de hand liggende redenen) de poesjes zoveel mogelijk uit de buurt van de tenten te houden, en hadden bij de plaatselijke middenstand advertenties opgehangen, terwijl we ook de kampeerders probeerden te interesseren in het adopteren van een poesje.
Geen van onze kampeerders bleek erg graag huiswaarts te keren met een jong poesje onder de arm, totdat Ina L. langs kwam om af te rekenen. Terloops merkte ze op, dat ze wel interesse had in de “kleine lichtgrijze”, bij ons bekend als “Dopey”. Met enig weemoed namen we afscheid van kampeerders en poes, en haar 2 zusjes en broertje vonden spoedig een onderkomen bij mensen uit dorpen in de buurt. Tot zover ons weeshuis voor poezen: weliswaar hadden ze een moeder, maar de vader was ooit één keer langs geweest en vond dat blijkbaar meer dan welletjes.
De kerstkaart bleek niet de geijkte afbeelding te zijn van een versierde kerstboom in volle glorie. Nee, de foto toonde, zittend onder een kerstboom waarvan nog net een tak zichtbaar was, een kat die erg veel leek op onze Fifi. En omdat ik een dwangneurose heb als het aankomt op het archiveren van van alles en nog wat, kostte het me slechts luttele seconden om een jeugdfoto op te diepen van Dopey, die blijkens de kerstkaart de omgeving van een Fries dorp onveilig maakt onder de naam “Sue”. Of je nou blij moet zijn met het feit dat je de onsterfelijkheid in gaat doordat iemand een poes naar je heeft vernoemd, blijft overigens zeer de vraag.....

Voor onze eigen website klik hier