zaterdag 20 augustus 2011

Scent of a woman

Ooit in een auto gezeten waarbij een blinde man achter het stuur zat? Het overkwam ons onlangs, en het was, met de film “Scent of a woman” in het achterhoofd, geen prettig idee! In die film weet Al Pacino, een blinde gepensioneerde hoge militair, zijn jonge chaperone, een student, ervan te overtuigen dat hij een “rustige” testrit wil maken achter het stuur van een Ferrari.
In ons dorp Chazelle woont een ouder echtpaar, dat regelmatig een kort wandelingetje tot net buiten het dorp maakt. De man draagt een donkere bril, loopt altijd gearmd met zijn vrouw, en bij elk geluid, zelf dat van een fiets, stoppen ze en wachten in de berm tot het verkeer voorbij is. En daarna schuifelen ze weer verder. Het is duidelijk dat de man of blind is, of héél slecht kan zien.
Bij een van de kransleggingen in Cormatin kwamen we de man weer tegen. Hij begroette ons hartelijk, droeg geen donkere bril, en was dit keer met een andere dame, die we ook vanuit Chazelle kenden. We moesten naar het oorlogsmonument bij Bois Dernier; te ver om te lopen dus. De vrouw bood ons een lift aan, en we stapten onbekommerd in de auto. Wie schetst onze verbazing, toen de man achter het stuur klom! Nou is covoiturage (car-pooling, met een goed Nederlands woord) een goede zaak, maar om met iemand die in elk geval half blind is mee te rijden, is toch iets te veel gevraagd. Enfin, we reden langzaam, in konvooi, en Bois Dernier is slechts een paar honderd meter verwijderd vanaf het stadhuis. We haalden desalniettemin opgelucht adem toen we uit mochten stappen. Terug naar Cormatin voor de vin d’honneur konden we (tot onze grote opluchting) niet mee rijden, want zij moesten terug naar Chazelle. We hebben daar nog weken over na gepraat, en zijn er eigenlijk nooit 100 % achter gekomen hoe de vork precies in de steel zat. Maar de meest waarschijnlijke oplossing is deze: de man die ons een lift gaf was niet dezelfde als de blinde, hoewel ze als twee druppels water op elkaar leken. De ziende man liep normaal en rustig, hoewel niet snel en niet aan de arm van iemand, en de blinde man schuifelde langzaam voort, altijd aan de arm van zijn vrouw. We kwamen dan ook uiteindelijk tot de conclusie, dat de twee mannen (tweeling?)broers waren die erg op elkaar leken en beiden in Chazelle woonden; en dat zou ook de partnerruil verklaren. In elk geval accepteren we bij de volgende kranslegging geen lift anders dan van iemand waarvan we weten dat die kan zien; we nemen met dat soort zaken geen enkel risico meer!

De website van La Tuilerie de Chazelle

woensdag 10 augustus 2011

Les Rendez-Vous de Cormatin

Min of meer per ongeluk ben ik ingelijfd als vrijwilliger bij het jaarlijkse theaterfestival Les Rendez-vous de Cormatin. Dat is een prestigieus gebeuren, waarbij een gerenommeerd gezelschap uit Asnières, een stad onder de rook van Parijs, een viertal weken het château in bezit neemt voor een aantal voorstellingen variërend van klassiek tot modern toneel en een aantal muzikale voorstellingen. Dit jaar staan er stukken van o.a. Molière en Feydeau op het programma, terwijl 4 acteurs samen met 7 musici een aantal malen Igor Strawinski’s L’Histoire du Soldat opvoerden. Mijn vrijwilligerschap beperkt zich overigens tot “zwaar” werk, d.w.z. het opbouwen van tijdelijke toneelvloeren, het opzetten van tenten voor het buitengebeuren vooraf en het laden van de vrachtauto met rekwisieten na afloop.
Het verkopen van programma’s, het controleren van kaartjes en het aanwijzen van de plaatsen tijdens het festival gebeurt door een ploeg mensen die daar de tijd voor hebben. Vanwege de duur van het festival en het feit dat wij zelf twee gîtes en een camping draaiende houden maakt het voor ons onmogelijk daar ook aan mee te helpen. Als dank voor de hulp krijgen de vrijwilligers een vrijkaartje voor een van de voorstellingen in het openluchttheater aangeboden.
Omdat klassiek Frans toneel wat meer vereist dan een goed cijfer voor gewone luistervaardigheid Frans, kozen wij voor L’Histoire du Soldat, een Faustachtig Russisch sprookje. Het verhaal is eenvoudig van Wikipedia te plukken (het lemma in de Engelse Wikipedia is beduidend beter geschreven dan het Nederlandse!), zodat het volgen van de verteller en de acteurs niet veel moeilijkheden opleverde.
De muziek, verzorgd door 7 musici en een dirigent van het conservatorium van Asnières was uitstekend, en samen met de eenvoudige en zeer effectieve enscenering bleek dit een voorstelling het geld méér dan waard voor degenen die een kaartje hadden gekocht. Misschien volgend jaar naar “A la recherche du temps perdu – la comédie musicale” ?

Voor onze eigen website klik hier.

zaterdag 6 augustus 2011

Saving Private Fifi

Menigmaal krijgen we de vraag van zowel gîtegasten als van kampeerders, wat toch die twee grote groene vaten zijn die naast de trap naar onze voordeur staan. Het antwoord is heel simpel; de vaten staan op de kruising van twee afdakjes, en het regenwater dat van die afdakjes komt wordt opgevangen in de regentonnen en gebruikt om bijvoorbeeld de planten water te geven.
Meestal is de volgende vraag, wat de twee houten staketsels zijn, die in het water staan en een soort platformpje hebben dat net buiten de ton steekt.
Om het doel van deze ladders ui te leggen moet ik flink terug in de tijd. Op een ochtend stak ik mijn hoofd buiten de deur en hoorde ik een hels kabaal. Niet wetende wat er aan de had was, ging ik naar beneden, en daar vond ik onze kat Fifi verstopt in de vuilnisbak, waar ze vanwege het klapdeksel niet meer uit kon komen. Ze was natuurlijk snel uit haar benarde positie bevrijd, en sinds die tijd ligt er een zware steen op de vuilnisbak. Maar we vroegen ons toen wel opeens af wat er zou gebeuren als ze in een regenton terecht zou komen die voor een kwart vol met water stond.
De meest voor de hand liggende oplossing leek een soort laddertje te zijn, dat onderin de ton op de bodem rustte, en bovenaan een platform had. Als de poes in het water zou vallen, dan zou ze via de kippenrenachtige ladder weer naar boven kunnen komen. De ladders waren snel gemaakt, en moesten natuurlijk eerst getest worden. De tonnen waren leeg, ladder er in, poes er in, en afwachten maar. Geen succes: met één grote sprong zat ze op de rand van de ton, en met een tweede stond ze weer op de grond. Pas bij de tweede poging werkte het. Ze stapte langzaam op de ladder, en stapte heel parmantig naar boven, teneinde op het platformpje van de zon te gaan genieten! We kunnen nu dus zonder gewetensbezwaren de tonnen open laten staan als we op stap gaan; Fifi kan zich in elk geval nu zelf redden!

Voor onze eigen website klik hier