Wie leest er nou je blog?

Die vraag heb ik me vaak gesteld. En elke keer stuit je weer op totaal onbekenden die om wat voor reden dan ook op mijn blog terecht zijn gekomen.
Gisteren stond er een Fransman voor het hek, die omstandig kwam uitleggen dat hij mijn blog over tuilerieën in Bourgogne (uit 2009) op internet had gevonden. Uiteraard vroegen we hem even binnen om te horen hoe de vork precies in de steel zat, en toen brandde hij los. Hij was lid van de " Association des amis du vieux Berzé ", een dorp hier zo'n 25 km vandaan. Die vereniging restaureert o.a. een aantal oude gipsovens in dat plaatsje. Tijdens het opruimen hadden ze een aantal bakstenen gevonden met het stempel van "onze" steenfabriek erin. Daarna waren ze een zoekactie op internet begonnen naar de Tuilerie van Noël Marembaud in Chazelles, Cormatin, en zodoende waren ze op mijn oude (Engelstalige) blog terecht gekomen. Omdat hij vroeger een blauwe maandag in Engeland had gewerkt, las hij goed Engels, en kon hij de blog dus goed volgen. Hij had het verhaal dermate interessant gevonden, dat hij besloot om eens langs te gaan. We boden hem een rondleiding aan, die hij met graagte accepteerde, en toen bleek ook dat hij de blog goed had gelezen. Daarin werd namelijk vermeld dat we nooit een dakpan hadden gevonden met het fabrieksstempel, en dat was ook waar toen ik het schreef. Een paar weken terug echter kregen we van de burgemeester van Cormatin twee dakpannen, met fabrieksstempel, die ze op zijn beurt weer had gekregen van de voormalige veldwachter. De laatste was ergens een schuur aan het opruimen en vond een aantal pannen, die hij bij de burgemeester afleverde.

Onze nieuwe vriend echter maakte de opmerking dat het toch vreemd was dat er nooit pannen waren gebakken in La Tuilerie! En dat konden we dus meteen recht zetten. Na de rondleiding nam hij afscheid en drukte ons op het hart om zodra we even tijd hadden bij Berzé langs te gaan; we zouden dan een persoonlijke rondleiding door de gipsovens krijgen. En dat gaan we zeker doen!

Voor onze eigen website klik hier.

Een kerkelijk huwelijk

In Frankrijk, net als in Nederland, wordt alleen een burgerlijk huwelijk officiëel als huwelijk erkend. Toch zie je hier vaker dan in Nederland een grote massa mensen verzameld voor een kerk, wachtend op het bruidspaar waarvan het huwelijk nog moet worden of zojuist is ingezegend.
Een week geleden vonden we een uitnodiging in onze brievenbus voor het kerkelijk huwelijk van de dochter van Franse kennissen van ons in Chazelle. Omdat we én de mensen graag mochten, én ook wel eens een Frans kerkelijk huwelijk wilden meemaken, gaven we graag gehoor aan de uitnodiging.
Tegen drie uur ’s middags reden we naar Cormatin (de dienst begon om 15h30), en konden met veel moeite nog een parkeerplaatsje vinden. Dat is niet abnormaal op een zaterdagmiddag, maar het grote aantal feestelijk geklede dames die uit de diverse auto’s stapten en zich richting mairie of kerk spoedden maakte duidelijk dat het niet om een paar schaarse vrienden en kennissen van de familie van het bruidspaar ging. Dat werd nog duidelijker toen we een plaatsje in de kerk zochten; de kerk was letterlijk bomvol.

In het kerkje van Chazelle gaan maximaal zo’n 120 man; de kerk van Cormatin is veel groter, en een ruwe schatting bracht het aantal belangstellenden op (ruim) boven de 200. De dienst was eenvoudig, het bruidspaar en de wederzijdse ouders zaten er stralend bij, kortom, het was duidelijk de dag van hun leven.
En daarna gingen we voor de vin d’honneur op weg naar Morlay, waar een andere kennis van ons o.a. een ruimte beschikbaar heeft voor bruiloften en partijen. Gelukkig kenden we de weg, zodat we niet achter een rij auto’s aan hoefden sluiten; we konden via een kleine omweg de colonne nét voor blijven. En ook hier was alles tot in de puntjes verzorgd. De kir vloeide rijkelijk, er waren hapjes om de eerste honger te stillen, kortom, het was, op het wijdse uitzicht over de Grosne vallei na, niet heel erg verschillend van een Nederlandse huwelijksreceptie.

We waren graag nog wat langer gebleven, maar op zaterdag moeten we zelf ook thuis zijn voor als onze eigen gasten laat arriveren..…





Voor onze eigen website klik hier.

Met de Franse slag

Wie kent niet de uitdrukking “iets met de Franse slag doen”, iets slordig doen? Waar de Fransen dit aan te danken hebben weet ik niet, maar het zou me niet verbazen als het teruggaat naar de Bataafse Republiek en het koninkrijk Holland onder Lodewijk Napoleon. daarvóór werd de uitdrukking, althans volgens Wikipedia, gebruikt in de paardrijkunst. Het was een slag met een lange zweep die los en zwierig was.
Er wordt hier onder expats vaak gekankerd op de Franse manier van werken, meestal omdat die anders is dan de Engelse of Nederlandse manier. Het staat ter discussie of anders altijd synoniem is met slechter, maar dat schijnt bij een aantal mensen de consensus te zijn. Daarom wil ik hier een lans breken voor “een firma waar we uitstekende ervaringen mee hebben”, en als die werken met de Franse slag, nou, geef mij die Franse slag dan maar bij elke klus.
We hadden een nogal groot project onder handen, het bouwen van een modern filter voor de zuivering van het afvalwater in onze achtertuin.

Op de afgesproken dag verscheen er een ploeg dagelijks variërend van 2 tot 5 man met graafmachines, een tractor, vrachtauto’s, materialen en gereedschappen. Na elke dag werken, maar ook tussendoor, werden de gereedschappen (schoppen, houwelen, enz.) schoongemaakt. Toen er een hagelwit filterdoek aangelegd moest worden, trokken de mannen elke keer als ze de bak in gingen hun laarzen uit, en werkten op kousenvoeten. Misschien overbodig, want het doek is inmiddels bedekt met aan laag grind, maar de poriën van het filter zijn in elk geval niet dichtgeslibd met klei van de laarzen.

Toen het geheel min of meer klaar was, werden op een paar balken de naden afgedekt met een plankje. Zoals te zien is op de foto, is het plankje keurig schuin afgewerkt. Na een paar maanden horen de plankjes volledig verborgen te zijn door het riet dat in de bak is geplant, maar toch, het toont hoe keurig die mensen de zaken afwerken. Voordat de mannen vertrokken, was het hele terrein één groot slagveld uit de eerste wereldoorlog door het heen en weer rijden met de tractor en de graafmachines. Aan het eind van de dag werd alles zoveel mogelijk geëgaliseerd met een graafmachine, harken en schoppen en werd er gras ingezaaid, en de volgende dag zag het er weliswaar niet onberispelijk uit, maar ze hadden heel duidelijk al het mogelijke gedaan om de bomgaard terug te brengen in de oorspronkelijke staat. En tenslotte waren ze elke dag verschenen als ze dat beloofd hadden, waren ze een dag eerder klaar dan gepland, en tot onze volle tevredenheid. Voor degenen die interesse hebben in grootschalig tuinwerk of moderne afvalwaterverwerking, dit is “de site van de firma die wij gebruikten”.

Ik zou geen Nederlandse aannemer van dit soort projecten kunnen noemen, die het met de Nederlandse slag beter had kunnen doen...

Voor onze eigen website klik hier.