zaterdag 31 augustus 2013

Een literair dorp

 Jaren geleden kreeg ik een boek te leen van een Engelse vriend over de perikelen in een dorp ergens in de Beaujolais rondom de plaatsing van een urinoir.

Clochemerle
 Het ging om "Clochemerle" van Gabriel Chevallier. Na een tijdje in Frankrijk gewoond te hebben merk je pas, dat hoe kluchtig het boek ook is geschreven, het een heel aardige satire is op de tweespalt in Frankrijk met betrekking tot de scheiding van kerk en staat. Dat zie je in de "grote" politiek, maar zeker op dorpsniveau.
In een notendop: de burgemeester van Clochemerle wil een daad stellen, en besluit een urinoir te laten bouwen, vlak bij de kerk en de meisjesschool. Een geslepen dorpspoliticus als hij is, verzekert hij zich van de steun van een "intelectueel", de dorpsonderwijzer, die zwaar gekant is tegen elke inmenging in burgelijke zaken door de "conservatieve" krachten in de samenleving, in dit geval de geestelijkheid (de dorpspastoor) en de adel (de barones).

Het urinoir

Een gelovige oude vrijster, die vanuit haar raam uitzicht heeft op deze triomf van de techniek, schakelt de dorpspastoor en de barones in om een eind aan deze poel van zonde en verderf te maken. Er lopen nog een paar verhaallijnen door het boek, maar in essentie is dit waar het over gaat, op een amusante manier geschreven, een beetje in Leonard Huizinga stijl.
Nog niet zo lang geleden leerde ik, dat een dorp in de Beaujolais letterlijk model had gestaan voor Clochemerle, althans qua plattegrond, ligging en inwoners, soms met naam en toenaam. Onlangs bezochten we, om die reden, Vaux-en-Beaujolais, alias Clochemerle. Uiteraard is er een Chevallier museum, maar daarenboven is op het dorpsplein een urinoir opgericht, en is een aangrenzend gebouw verlucht met een trompe-l'oeil met scenes uit het boek, een vernuftig aangebrachte muurschildering waar door handig gebruik te maken van licht en schaduw de impressie wordt gegeven dat het "echt" is. De schaduw van de man die aan een touw vanaf een balkon bungelt illustreert dat heel aardig.

Trompe l'oeil

Ik vroeg me af of er in Nederland iets dergelijks bestaat. Voor zover ik weet wonen de meeste bekende Nederlandse romanfiguren in bestaande steden of dorpen : Dik Trom in Hoofddorp, Pietje Bell in Rotterdam, Pim Pandoer in de Imbosch bij Arnhem, Kees de Jongen in Amsterdam, Belcampo in Rijssen. Misschien zijn wij Nederlanders wel te saai voor een dorp of stad incognito.....

Wie "Clochemerle" wil lezen, in de oorspronkelijke Franse versie of in een Duitse of Nederlandse vertaling kan een exemplaar vinden op La Tuilerie de Chazelle.

zaterdag 17 augustus 2013

Een etentje voor 3500 man

Dat ze het in Bourgogne soms groot aanpakken, moge blijken uit het volgende.

Klaar voor de start
Vrienden hadden gevraagd of we soms zin hadden om deel te nemen aan een Balade Gourmande, vrij vertaald een eetlustopwekkende wandeling. Ik had geen idee wat ik me daarbij voor moest stellen, maar goed, waarom zouden we niet? De Foyer Rural (dorpsvereniging) van hun dorp organiseert jaar in jaar uit een bustocht naar Ladoix, waar dit festijn jaarlijks plaats vindt. Inschrijving moest al in februari gebeuren, daarna waren er geen kaarten meer beschikbaar. We schoven dus aan bij de dorpelingen van Saint-Ythaire, waarvan we inmiddels al een groot aantal inwoners kennen.

Op weg naar het voorgerecht!
Ladoix bleek een dorp te zijn in de Côte d'Or, vlakbij Beaune, dat een aantal prestigieuze wijnen produceert.
Iedere groep die inschrijft krijgt een tijdslot aangewezen. Bij aankomst bleek het dorp te wemelen van de wandelaars (niet verwonderlijk met 3 à 4000 deelnemers). Een ieder kreeg een strohoed, een zakje voor rond de nek, een glas kir en wat hapjes aangereikt, en nadat het glas was geledigd werd het opgeborgen in het nekzakje en vertrok de groep op weg naar het voorgerecht.

Eetgelegenheid met uitzicht
De tocht is een kleine 5 km lang, en voert langs een aantal massale eetgelegenheden die achtereenvolgens een voorgerecht, een visschotel, een vleesschotel (boeuf bourgignon), een kaasplateau, een dessert en een kop koffie aanbieden. En dat alles wordt dan rijkelijk besproeid met plaatselijke wijnen.

Om kort te gaan: een stralend hete zomerdag, een verfrissend briesje, een schitterende omgeving, een uitstekende maaltijd, wat lichaamsbeweging, goede wijn, goed gezelschap.... Mijn liefje, wat wil je nog meer?

Handig, zo'n hoed!
Voor informatie over onze eigen hoek van Bourgogne, klik hier.








zaterdag 3 augustus 2013

Vraag en Antwoord

Vraag

Waarom zou je, als je iemand aanspreekt of aanschrijft, je niet beperken tot alleen het hoogstnoodzakelijke?
Ik zou niet zover willen gaan om alleen nog maar in SMS "taal" te communiceren, maar waarom zou je je afbeulen met een aanhef als "Geachte heer", "Beste mensen", een vermoeiende tussenstuk wrochten en dan ook nog eens afsluiten met "Vriendelijke groeten" o.i.d.?
Nee, we moeten terug naar de essentie van de taal. Weg met al die overbodige versieringen! Wat we nodig hebben is een haiku, zonder beperkingen van het aantal lettergrepen!
Onlangs ontvingen we de volgende mail:
"Hello,
Do you have any camp sites available August 8, 9, 10?
Thanks,
Nancy"
Antwoord
De meeste mensen zijn toch wel wat breedsprakiger, geven naam en adres op, met hoeveel personen, tenten ze komen, maar soit, dit is de SMS eeuw.
Oud geleerd is jong gedaan. De avant-garde haiku die Sue verzond verraad een snelle leerling:
"Hi
Full
Rgds
Sue"
Ze had achteraf alleen spijt van dat "Rgds"....

Hieruit blijkt overigens, dat als je (of U) "La Tuilerie de Chazelle" aanschrijft, je (of U) altijd antwoord krijgt, hoe kort en bondig dan ook!