zaterdag 22 april 2017

Illustrated classics

Amerikaanse uitgave
Ik zou niet goed weten of je over Illustrated classics kunt zeggen "Wie is er niet groot mee geworden?", zoals dat met Calvé pindakaas volgens de reclamemakers zeker wel het geval is. Voor mij geldt dat in elk geval wel. Ik mocht als kind een heel enkele keer een stripboek van een vriendje lenen, en dat was dan Eric de Noorman of Lucky Luke, of iets soortgelijks. Mijn ouders fronsten dan hun wenkbrauwen, want stripboeken waren verderfelijk voor de jeugd van toen. De remedie van mijn ouders was een bibliotheeklidmaatschap, waar je razend spannende boeken als "Daantje" of "Okkie Pepernoot" kon lenen. Dat leek heel even leuk, tot ik er achter kwam dat er boeken waren die veel spannender waren dan de genoemde: Pim Pandoer, De Vijf van Enid Blyton, Arendsoog en Witte Veder, de Karl May boeken over Winnetou en Old Shatterhand…. Maar die werden nog niet geschikt geacht voor mijn leeftijdsgroep. Gelukkig kon ik zulke boeken wel stiekem lenen van vriendjes met ruimdenkender of minder oplettende ouders. Op die manier kwam ik in aanraking met "Illustrated Classics".

Nederlandse uitgave
Ik wist toen uiteraard niet dat dat een oorspronkelijk Amerikaanse reeks was met in stripvorm geïllustreerde vertalingen van werken uit de wereldliteratuur, die ook in Nederland werd vertaald en uitgegeven. Ik kan me er verder niet veel meer van herinneren, maar titels als "Robinson Crusoe" en "Moby Dick" staan me nog vaag voor de geest. Op die manier kwam ik in elk geval in aanraking met wereldliteratuur, zij het dan in zeer gecondenseerde stripvorm. Op latere leeftijd haalde ik de schade in door het lezen van de volledige boeken.
Enkele weken terug kwam ik niets vermoedend de Tabac in Cormatin binnen lopen om een krantje te kopen toen ik stom verbaasd een stripuitgave van "De reis om de wereld in 80 dagen" zag liggen, een uitgave in het Frans uitgegeven door Le Monde.

Franse uitgave
Aangezien ik stripboeken leuk vind, en ook niet vies ben van Jules Verne kocht ik dat boek een las het in een adem uit. Het bleek dat Le Monde een serie op stapel had staan waarvan dit het eerste deel was; deel 2 was "Schatteneiland", deel 3 "De klokkenluider van de Notre Dame". Achterop stond een overzicht van de nog te volgen delen, en de serie bleek heel veel te lijken op een gemoderniseerde heruitgave van Illustrated Classics, maar dan in kleur en op stripboekformaat. Als je een boek in het Frans wilt lezen, en je kunt kiezen tussen een stripboek in twee delen van 48 pagina's per deel (zoals "Les Miserables") of de oorspronkelijke Franse uitgave van zeg maar rond 1200 pagina's, dat ook nog eens bol staat van de passé simple, is de keus niet zo moeilijk. Het enige dilemma waar ik wel echt mee zit, of ik de hele serie (29 delen) zal aanschaffen à € 9.00 per deel, of dat ik de boeken waar ik niet echt om zit te springen ("Jungle book", "De laatste der Mohicanen") zal laten vallen. Als fervent verzamelaar ben je toch gauw geneigd om dan maar voor de hele serie te gaan…..

De eerste drie delen van de serie van Le Monde
Voor onze eigen website klik hier.

zaterdag 8 april 2017

De gemeenschap van Taizé

De klokken van Taizé
Elke ochtend maken de klokken van Taizé me wakker. Eén klok luidt om kwart voor acht gedurende ongeveer vijf minuten om de monniken te manen tot hun ochtendgebed. Om kwart over acht beginnen de echte klokken te luiden, en gedurende vijftien minuten roepen die de gelovigen op tot de ochtenddienst. Als de klokken ophouden weet ik dat ik op moet staan. ‘s Middags luiden ze nog een keer van kwart over twaalf tot half een, en dan weet ik dat ik de lunch op tafel zou moeten hebben staan; als we nog niet gegeten hebben als de klokken ‘s avonds luiden (rond kwart over acht) dan weet ik dat ik achter loop met het avondeten. Dat was wat Taizé betekende voor mij toen ik hier kwam wonen.
Rond de Paasdagen van 2006 zijn wij een keer naar Taizé geweest om te kijken wat zich daar nou precies afspeelde, en we waren hoogst verbaasd over het feit dat er zo veel jongeren rond liepen. We hadden nooit gedacht dat Taizé zo’n grote aantrekkingskracht uitoefende op jongeren; het geheel deed denken aan wat je hoort over de volksmassa’s die in de middeleeuwen deelnamen aan de grote pelgrimstochten naar Rome, het Heilige Land of Santiago de Compostella.
Wij zijn toen niet naar een dienst geweest, want dat leek ons een beetje voyeuristisch; het was uiteindelijk toch iets voor jonge mensen, of niet soms? Maar ik wilde toch eigenlijk wel naar een dienst, al was het maar om het één keer te beleven; ik durfde echter niet alleen. In juli van hetzelfde jaar stond er een echtpaar op onze camping. Zij was al eerder in Taizé geweest en wilde nog een keer naar een dienst, maar hij kon er toen niet toe gebracht worden om mee te gaan. En zij durfde niet alleen. Eindelijk, daar lag dus mijn kans! Op een mooie vrijdagavond in juli wandelde ik samen met Ans de heuvel op richting Taizé voor mijn eerste dienst daar.

Een dienst in Taizé - Foto © Arnd Waidelich

De diensten zijn een mengeling van gezang en stilte. Van het gezang gaat een zekere betovering uit, sommigen zouden misschien zeggen een soort bedwelming. Voor de jonge pelgrims van over de hele wereld vandaan moeten de liederen dusdanig eenvoudig zijn dat iedereen mee kan zingen. Er worden verschillende talen gebruikt; Latijn, Duits en de een of andere Slavische taal zijn de meest voorkomende, maar er zijn ook Franse, Engelse en Spaanse liederen en heel af en toe zelfs een Nederlands lied.
Elk gezang heeft twee coupletten en die worden een aantal keren herhaald gedurende ongeveer een of twee minuten. Er zijn vierstemmige liederen, eenstemmige canons en gezangen waar een monnik of een zuster (van een ander klooster dichtbij Taizé) het couplet zingt, waarbij de gemeente met het refrein antwoordt. Het is niet ieders smaak, maar ik vind ze ontzettend mooi en meditatief en ik geniet van het zingen terwijl ik deel uit maak van zo’n grote massa. Tijdens elke dienst wordt er ook vijf minuten stilte gehouden. Het is indrukwekkend te zien hoe zo veel mensen (in de zomer zijn er door de week rond zesduizend jongeren, en op zondag, de wisseldag, twee maal zoveel!) zo stil kunnen zijn, en nog wel voor zo lang.
Aardewerk gemaakt door de broeders van Taizé
Nadat aan het eind van de dienst de monniken vertrokken zijn, gaat het zingen gewoon door totdat iedereen uitgezongen is en ik heb gehoord dat dat op een vrijdag- of zaterdag“avond” uit kan lopen tot in de vroege uurtjes van de volgende dag.
De vrede in zo’n dienst raakt je; je kunt het bijna voelen, en ik begrijp goed waarom mensen jaar in jaar uit naar Taizé komen om een klein beetje van dat gevoel mee terug naar huis te nemen. Dit is helemáál niet alleen voor jongeren; iedereen is welkom en iedereen kan daar profijt van hebben. Een aantal van de gasten in onze gîtes (vakantiehuisjes) of op onze camping komen speciaal voor Taizé, en willen één of twee diensten meemaken, terwijl ze gedurende de rest van hun vakantie genieten van de meer wereldlijke zaken die onze regio te bieden heeft. Maar ook sommige van onze andere gasten, die hier in eerste instantie alleen komen voor een fiets- wandel- of luiervakantie raken gefascineerd door wat zich op Taizé afspeelt.
Uit ervaringen van deze gasten is ons gebleken dat niet alleen religieus bewogen mensen zich thuis voelen in Taizé; sommigen zijn diep onder de indruk van de muzikale inhoud, of meer prozaïsch, van de perfecte organisatie van het geheel of van de kwaliteit/prijs verhouding van het door de monniken vervaardigde aardewerk.

Herdenking moord op Frère Roger 5 jaar geleden en zijn aankomst in Taizé 70 jaar geleden (2010)
Tenslotte : we krijgen heel vaak vragen over hoever het lopen of fietsen is naar Taizé of Cormatin vanaf La Tuilerie. Ik heb dat één keer uitgezocht voor een aantal alternatieven, en in een fotoalbum geplaatst. De diverse routes worden zichtbaar door hier te klikken.

Tekst Sue Nixon

Voor onze eigen website klik hier.