zaterdag 31 maart 2018

What's in a name?

Lenin (Internet)
Ik ben ooit gedoopt als Cornelis Gerardus van Halderen, met als roepnaam Kees(je). Daar ben ik een tijdlang heel tevreden mee geweest, tot ik in de puberteit (begin 60-er jaren) kwam en vond dat Kees wel een erg ordinaire, burgerlijke naam was. Ik had mezelf toen natuurlijk wel Iljich of Che kunnen noemen (in die tijd in zekere kringen modieuze namen), maar of dat binnen mijn familie- en vriendenkring aan zou slaan was maar zéér de vraag. Ik koos dus voor een simpeler oplossing: verander Kees in Cees, en opeens had een eenvoudige jongen uit een arbeidersgezin iets aparts, iets artistieks.
Che Guevara (Internet)
Hoewel de uitspraak van Kees en Cees eigenlijk verschillend hoort te zijn, is er ooit maar één collega geweest die mij consequent "Sees" heeft genoemd. Na verloop van tijd zie je uiteraard in dat zo'n puberale oprisping nogal kinderachtig is, maar inmiddels waren ik en de rest van de wereld gewend geraakt aan een naam die anders geschreven werd dan hij werd uitgesproken.
Toen we in Frankrijk belandden bleef ik vasthouden aan mijn inconsequente roepnaam, zelfs toen ik zag dat ook daar nogal wat verwarring over ontstond. Normaal spreekt men hier mijn roepnaam uit zoals het hoort, dus als Kees, maar soms wordt ik aangesproken met "Sies", waarschijnlijk omdat men dat Engelser en logischer vindt klinken.

Uitnodiging van de Préfect
Achteraf gezien had ik beter kunnen kiezen voor Cornelis (hoewel dat mij wel erg officieel in de oren klinkt), Cornelius, een naam die niet frequent voorkomt maar wel bekend is in Frankrijk, of Gérard, wat een goede Franse naam is en een die ook nog strookt met mijn tweede doopnaam.
Sinds ik de Franse nationaliteit heb gekregen is er in elk geval een ander "probleem" ontstaan: ik heet nu officiëel Cornelis Gerardus Van Halderen.

Monsieur Van....
Het lijkt erg op de situatie in het Singaporese telefoonboek: de meeste Nederlanders stonden daar onder D voor De (Boer, etc.) of onder V voor Van (Houten, etc.) en niet onder D resp. H. En ik ben dan nu ook vindbaar onder de V van Van Halderen, en niet langer onder de H zoals dat in Nederland gebruikelijk is….

zaterdag 17 maart 2018

De gemeenschap van Taizé

De klokken van Taizé
Elke ochtend maken de klokken van Taizé me wakker. Eén klok luidt om kwart voor acht gedurende ongeveer vijf minuten om de monniken te manen tot hun ochtendgebed. Om kwart over acht beginnen de echte klokken te luiden, en gedurende vijftien minuten roepen die de gelovigen op tot de ochtenddienst. Als de klokken ophouden weet ik dat ik op moet staan. ‘s Middags luiden ze nog een keer van kwart over twaalf tot half een, en dan weet ik dat ik de lunch op tafel zou moeten hebben staan; als we nog niet gegeten hebben als de klokken ‘s avonds luiden (rond kwart over acht) dan weet ik dat ik achter loop met het avondeten. Dat was wat Taizé betekende voor mij toen ik hier kwam wonen.
Rond de Paasdagen van 2006 zijn wij een keer naar Taizé geweest om te kijken wat zich daar nou precies afspeelde, en we waren hoogst verbaasd over het feit dat er zo veel jongeren rond liepen. We hadden nooit gedacht dat Taizé zo’n grote aantrekkingskracht uitoefende op jongeren; het geheel deed denken aan wat je hoort over de volksmassa’s die in de middeleeuwen deelnamen aan de grote pelgrimstochten naar Rome, het Heilige Land of Santiago de Compostella.
Wij zijn toen niet naar een dienst geweest, want dat leek ons een beetje voyeuristisch; het was uiteindelijk toch iets voor jonge mensen, of niet soms? Maar ik wilde toch eigenlijk wel naar een dienst, al was het maar om het één keer te beleven; ik durfde echter niet alleen. In juli van hetzelfde jaar stond er een echtpaar op onze camping. Zij was al eerder in Taizé geweest en wilde nog een keer naar een dienst, maar hij kon er toen niet toe gebracht worden om mee te gaan. En zij durfde niet alleen. Eindelijk, daar lag dus mijn kans! Op een mooie vrijdagavond in juli wandelde ik samen met Ans de heuvel op richting Taizé voor mijn eerste dienst daar.

Een dienst in Taizé - Foto © Arnd Waidelich

De diensten zijn een mengeling van gezang en stilte. Van het gezang gaat een zekere betovering uit, sommigen zouden misschien zeggen een soort bedwelming. Voor de jonge pelgrims van over de hele wereld vandaan moeten de liederen dusdanig eenvoudig zijn dat iedereen mee kan zingen. Er worden verschillende talen gebruikt; Latijn, Duits en de een of andere Slavische taal zijn de meest voorkomende, maar er zijn ook Franse, Engelse en Spaanse liederen en heel af en toe zelfs een Nederlands lied.
Elk gezang heeft twee coupletten en die worden een aantal keren herhaald gedurende ongeveer een of twee minuten. Er zijn vierstemmige liederen, eenstemmige canons en gezangen waar een monnik of een zuster (van een ander klooster dichtbij Taizé) het couplet zingt, waarbij de gemeente met het refrein antwoordt. Het is niet ieders smaak, maar ik vind ze ontzettend mooi en meditatief en ik geniet van het zingen terwijl ik deel uit maak van zo’n grote massa. Tijdens elke dienst wordt er ook vijf minuten stilte gehouden. Het is indrukwekkend te zien hoe zo veel mensen (in de zomer zijn er door de week rond zesduizend jongeren, en op zondag, de wisseldag, twee maal zoveel!) zo stil kunnen zijn, en nog wel voor zo lang.
Aardewerk gemaakt door de broeders van Taizé
Nadat aan het eind van de dienst de monniken vertrokken zijn, gaat het zingen gewoon door totdat iedereen uitgezongen is en ik heb gehoord dat dat op een vrijdag- of zaterdag“avond” uit kan lopen tot in de vroege uurtjes van de volgende dag.
De vrede in zo’n dienst raakt je; je kunt het bijna voelen, en ik begrijp goed waarom mensen jaar in jaar uit naar Taizé komen om een klein beetje van dat gevoel mee terug naar huis te nemen. Dit is helemáál niet alleen voor jongeren; iedereen is welkom en iedereen kan daar profijt van hebben. Een aantal van de gasten in onze gîtes (vakantiehuisjes) of op onze camping komen speciaal voor Taizé, en willen één of twee diensten meemaken, terwijl ze gedurende de rest van hun vakantie genieten van de meer wereldlijke zaken die onze regio te bieden heeft. Maar ook sommige van onze andere gasten, die hier in eerste instantie alleen komen voor een fiets- wandel- of luiervakantie raken gefascineerd door wat zich op Taizé afspeelt.
Uit ervaringen van deze gasten is ons gebleken dat niet alleen religieus bewogen mensen zich thuis voelen in Taizé; sommigen zijn diep onder de indruk van de muzikale inhoud, of meer prozaïsch, van de perfecte organisatie van het geheel of van de kwaliteit/prijs verhouding van het door de monniken vervaardigde aardewerk.

Herdenking moord op Frère Roger 5 jaar geleden en zijn aankomst in Taizé 70 jaar geleden (2010)
Tenslotte : we krijgen heel vaak vragen over hoever het lopen of fietsen is naar Taizé of Cormatin vanaf La Tuilerie. Ik heb dat één keer uitgezocht voor een aantal alternatieven, en in een fotoalbum geplaatst. De diverse routes worden zichtbaar door hier te klikken.

Tekst Sue Nixon

Voor onze eigen website klik hier.

zaterdag 10 maart 2018

Wandelen op en rond de Balades Vertes

Onlangs heeft het Département Saône-et-Loire (Bourgogne du Sud) het project van de Balades Vertes afgerond; een groot aantal bewegwijzerde wandelcircuits door het hele Département (71).
Samen met de door mij al eerder genoemde Voie Verte (zie aldaar) vormt dit geheel een Mekka voor wandelaars die de stoute schoenen aan durven trekken en deze kant op komen.
In de hoofdstad van ons Canton, Saint-Gengoux-le-National, en 's zomers in Cormatin heeft het Office de Tourisme een boekje met wandelingen beschikbaar met een beschrijving van de Balades Vertes die liggen tussen de stroomgebieden van de Guye en de Grosne. Het boekje heet "Guide les Balades Vertes entre Grosne et Guye" en bevat 26 Balades balisées. Het boekje kost €8.00, en de wandelingen zijn ook los te koop à € 2.00. Alle bordjes, maar ook de richtingaanduidingen op hekken, muren en palen zijn uniform uitgevoerd in groen ..... nee, dus, in geel! Maar ze zijn wel duidelijk. Klik hier voor een album met wat meer foto's van de Balades Vertes.

Rustpauze langs de Balades Vertes
Een groot aantal communes die aan of rond de Voie Verte liggen, hebben hun eigen startpunt voor een aantal wandelingen. Dat startpunt wordt duidelijk aangegeven op grote borden met “Randonnée - Balade Verte” langs de wegen. Bij het startpunt is een parkeerplaats, en staat een kaart met een overzicht van de te volgen routes.De routes hebben een nummer (CO1, CO2 voor Cormatin bijvoorbeeld, TA1 voor Taizé).
Voor degenen die niet de getreden paden willen volgen, zijn de uitstekende gedetailleerde IGN kaarten uit de Série Bleue (1:25000) onontbeerlijk.
Eén van de Grandes Randonnées loopt vlak bij Cormatin langs (GR76A), en Cluny is een bekend instappunt voor degenen die een pelgrimage naar Santiago de Compostella willen maken.
En tenslotte worden er van het vroege voorjaar tot in de herfst in bijna elke commune randonnées georganiseerd. Ook dat zijn uitgezette wandelingen, waarbij de route doorgaans met pijlen in diverse kleuren op de grond wordt aangeduid. Deze wandelingen variëren in lengte, van zeg 8 km tot 30 km. Op strategische punten zijn ravitailleringsplaatsen, waar doorgaans een stuk belegd stokbrood en een glas wijn wordt verstrekt. En dat alles is bij de prijs van de randonnée inbegrepen. De prijzen variëren meestal per afstand, en liggen tussen de €3.00 en €10.00.

We krijgen heel vaak vragen over hoever het lopen of fietsen is naar Taizé of Cormatin vanaf La Tuilerie. Ik heb dat één keer uitgezocht voor een aantal alternatieven, en in een fotoalbum geplaatst. De diverse routes worden zichtbaar door hier te klikken.

Voor onze eigen website klik hier.