zaterdag 21 juli 2018

Eregasten

De kerk in St-Chistophe-en-Bresse
Ergens in maart 2016, toen we terug kwamen van een korte vakantie in Parijs, vonden we een bericht op het antwoordapparaat van een dame, ene Mme Bouthier uit Saint-Christophe-en-Bresse met de vraag of we haar konden helpen aan enkele foto's. We belden haar terug om uit te vinden wat ze precies nodig had, en ze kwam toen met het volgende verhaal: ze had op een internet site (Bourgogne Romane) enkele foto's van de kerk in Saint-Christophe-en-Bresse gevonden, waar een oculus in de façade van de kerk stond afgebeeld.

Eén van de uitvergrotingen
Volgens afspraak met de maker van die site zou hij mij credit geven voor de foto's die hij van mij op zijn site gebruikt met een link naar onze eigen website. En via die link was de betreffende dame aan ons telefoonnummer gekomen. We bezochten de kerk voor het eerst in september 2013, en voor een tweede keer in april 2014. Omdat de oculus niet erg spectaculair was, had ik er geen detail foto's van gemaakt, en in 2014 bleek de oculus ook nog eens gebroken te zijn. Er restte voornamelijk een gat.

Het gebroken raam
De mevrouw in kwestie had iets te maken met de restauratie van de kerk, en haar vraag was of ik nog enkele foto's kon produceren waar de oculus wat beter op te zien was, zodat de glazenier een nieuwe oculus kon maken die zoveel mogelijk op de oude leek. Gelukkig zijn al mijn recente foto's op NEF of RAW formaat gemaakt en van daaruit overgezet op JPEG formaat, zodat het mogelijk is om een redelijke vergroting te maken en ook nog wat te spelen met schaduwen en belichting vanuit de NEF bestanden.

Na de restauratie
Zo gezegd zo gedaan: ik liep nog eens door mijn foto's heen, poetste de vergrotingen zo goed mogelijk op en verzond deze aan de dame in St-Christophe. Ze was daar erg verguld mee, en nodigde ons uit, zodra de restauratie achter de rug was, de kerk te komen bezichtigen. Een heel leuk idee natuurlijk, maar vaak raken dit soort uitnodigingen ongewild in het vergeetboek en hoor je daar niets meer van.
Wie schetste dus onze verbazing, toen we enkele weken geleden een uitnodiging van de burgemeester van St-Christophe, M. Nicolas Bouthier, in de brievenbus vonden voor de inauguratie van de kerk na de restauratie. We waren daar aangenaam door verrast en stuurden per kerende e-mail onze RSVP terug.

Plaquette tijdens de inauguratie
Toen we daar tegen 16h00 aankwamen, was een deel van de 1100 inwoners al op de been vóór de kerk in afwachting van de ceremonie. De burgemeester hadden we al snel ontdekt, en zijn vrouw ook. Toen we die Mme Bouthier aanschoten om ons voor te stellen, keek ze ons nogal glazig aan, maar na enig nadenken kwam ze tot de conclusie dat we waarschijnlijk ooit met haar schoonmoeder hadden gesproken. En dat bleek inderdaad te kloppen. De "oude" Mme Bouthier herinnerde zich ons contact nog goed, was daar nog steeds zeer dankbaar voor en vond het erg leuk dat we aan de uitnodiging gehoor hadden gegeven.

Hoeveel mensen heb je nodig om een lint door te knippen?
We werden daarna ook meteen voorgesteld aan andere mensen die bij de restauratie betrokken waren geweest en werden van genodigde opeens gepromoveerd tot eregast.
Met dit soort dingen kennen we zo langzamerhand het klappen van de zweep wel: toespraak van de burgemeester, met veel welkomstwoorden voor iedereen die daadwerkelijk of via zijn of haar maatschappelijk functie bij de restauratie betrokken was geweest, gevolgd door toespraken door de architect, de aannemer, de priester, de afgevaardigden van het Conseil Départemental, enz.

Vin d'amitié
En toen dat eenmaal achter de rug was volgde daar uiteraard een verre d'amitié op in het dorpshuis, waar we ook weer behandeld werden als eregasten. Kortom, we hebben geen moment spijt gehad van het feit dat we een héél kleine bijdrage hebben geleverd aan de restauratie van één klein stukje van deze overigens erg fraaie kerk.

zaterdag 7 juli 2018

Het laatste nieuws uit Cormatin

Het oorspronkelijke Café de la Poste
Er gebeurt van alles in onze metropool, en sommige zaken blijken echt een verbetering te zijn. De Tabac, al weer een paar jaar geleden verhuisd van zijn eigen stek tussen Les Blés d'Or en La Terrasse naar het voormalige Café de La Poste, heeft opnieuw stuivertje gewisseld en zit weer op zijn oorspronkelijke plek.

De oorspronkelijke Tabac
De Tabac verkocht op de vorige en op de "nieuwe" locatie niet alleen rookwaren, krasloten en lotokaarten, maar runt er ook een soort snackbar / cafetaria, en heeft nu een wat aardiger en ruimer terras.

De "nieuwe" Tabac
Op de vrij gekomen plek (v/h Café De La Poste dus) is inmiddels een nieuw restaurant gevestigd, Chez L'Oncle Jules. We hebben daar ook al weer twee maal tot volle tevredenheid gegeten, en bij de laatste kranslegging verzorgde Chez L'Oncle Jules de hapjes en de vin d'amitié.

Chez L'Oncle Jules (Photo courtesy of S.L. Nixon)
De prijzen zijn zeer redelijk en de kwaliteit goed tot uitstekend; voor een voor- en hoofdgerecht vraagt Jules ca. € 13.50, en zijn á la carte gerechten zijn goed en alleszins redelijk geprijsd. De algemene kritiek, die wij overigens delen is dat de bediening wat chaotisch kan zijn, maar dat kan nog veranderen; Chez L'Oncle Jules is pas sinds eind mei operationeel. Aardig extraatje: ze hebben achter een half open ruimte grenzend aan een stukje tuin. Hopelijk wordt dit een blijvertje.

Dakterras - Chez L'Oncle Jules