Expositie 2018 Photo Club Cluny

Het opzetten van de Expo 2018

Vorig jaar liepen we, eind september, over de zaterdagsmarkt in Cluny, toen we bij Salle Malgouverne een bord zagen met de aankondiging van een foto-expositie van de Photo Club Cluny. En omdat we wel geïnteresseerd zijn in fotografie, besloten we om daar eens een kijkje te nemen.

Het maken van de passepartouts

Het aanbod was gevarieerd en interessant, we troffen er iemand aan die we kenden van elders en werden uitgenodigd om eens te komen kijken op de eerstvolgende tweewekelijkse vergadering. Toen we daar een paar weken later arriveerden, waren er meer mensen die op die manier bij de club terecht waren gekomen.

In de concertzaal

We kregen een korte uitleg wat er zoal aan activiteiten werd gedaan: specifieke uitjes om foto's te schieten over een bepaald onderwerp (herfst/paddestoelen, Carnaval Vénitien in Annecy, spelen met licht en verlichting, een hertenkamp, enz.), deelnemen aan concoursen van fotoclubs uit de omgeving, toegang tot een heel scala van fototijdschriften, enz. Het leek ons interessant genoeg om eens een jaartje mee te draaien.

Op het platteland

En binnenkort is het zover: onze club organiseert haar jaarlijkse tentoonstelling. We zijn nu een groep van 12 leden, tegen 5 leden voordat wij er bij kwamen. Geen cijfers om je voor op je borst te trommelen, maar beter dan niets. Een ieder krijgt 3 expositieborden, te vullen met 3 onderwerpen van max. 6 foto's per onderwerp naar keuze.

Romaans erfgoed

Ik ben zeer benieuwd waar de groep mee komt: mijn onderwerpen zijn "In de concertzaal", "Op het platteland" en "Romaans erfgoed". Hierbij een keuze uit mijn eigen foto's.

En ook het plaatselijke leugenaartje liet zich niet onbetuigd!

Lancharre

De kerk van Lancharre

De kerk Notre-Dame-de-l’Assomption van Lancharre, of wat daar van over is, was ooit een kerk die hoorde bij een klooster. Het oorspronkelijke schip van de romaanse kerk is in de 17de eeuw afgebroken, en wat rest zijn de absiden, het koor, het transept en de klokkentoren.

Interieur 2012

En hoewel de kerk afgesloten was met een deur, en dus niet rechtstreeks bloot stond aan de elementen, was het gebouw van binnen in slechte staat; de muren vertoonden scheuren, het pleisterwerk was op een aantal plaatsen zwaar beschadigd of afwezig, kortom, de kerk kon wel een opknapbeurt gebruiken. Het is altijd moeilijk voor een gemeente (in dit geval Chapaize, ca. 150 inwoners) om geld op te hoesten voor zo'n opknapbeurt.

Interieur 2012

Met behulp van subsidies van rijk, provincie en gemeente, giften van particulieren en opbrengsten van culturele manifestaties is er toch zoveel geld bij elkaar geharkt dat in een periode van ca. 20 jaar de kerk nieuwe gebrandschilderde ramen kreeg, de scheuren werden gerepareerd, en het pleisterwerk en de decoraties werden opgeknapt.

Interieur 2018

Op 1 september was het dan zover: dit deel van de restauratie was voltooid en de kerk werd die dag feestelijk opengesteld voor het publiek.
Dat ging gepaard met een aantal evenementen (een concert met 2 doedelzakken en een draailier, een lezing over de geschiedenis van deze kloosterkerk, een concert door het Nederlandse madrigaalkoor Roundelay en de feestelijke opening van de gerestaureerde kerk door de gemeente Chapaize.

Interieur 2018

Wij hebben het gebouw voor het laatst open gezien in 2012, en het is heel duidelijk wat er zoal veranderd is tijdens de restauratie.
Dus, petje af voor al degenen die hun steentje hebben bijgedragen aan de metamorfose van de kerk van Lancharre!

Roundelay 2018

Voor degenen die echt geïnteresseerd zijn in deze kerk, heb ik wat albums opgezet:
Exterieur van de kerk
Interieur rond 2012
De kerk in september 2018

De ondergang van een pizzeria

Erg dikke pizza (van Dr. Oetker's website)

Vroeger, toen ik nog in Nederland woonde, waren pizza's voor mij vrij dikke plakken cirkelvormig brood met (doorgaans) lekker beleg. Aangezien ik niet echt een broodliefhebber ben, stond een pizzeria erg laag op mijn lijstje met mogelijk te bezoeken restaurants. Tot ik een keer op vakantie in de buurt van Avignon ontdekte dat als pizza's flinterdun worden gemaakt ze opeens héél erg lekker kunnen zijn. En dat gold voor het merendeel van de pizza's die ik ooit in Frankrijk at. Toen we ons in dit deel van Bourgondië vestigden hadden we al snel een pizzeria ontdekt die in een competitie voor de lekkerste dunste pizza ter wereld hoge ogen zou gooien.

Redelijk dunne pizza (van Koopmans' website)

Hoewel een tijdje terug de zaak van eigenaar veranderde, en de recepten wat aangepast werden, bleef de kwaliteit (wat mij betreft in elk geval) gehandhaafd.
Maar aan alles komt een eind. Begin dit jaar bleek "Le Loup Garou" gesloten, en we hadden geen idee wat ervoor in de plaats zou komen. Een boutique? Een drogist? Een specialiteiten restaurant? Onlangs kwamen we er achter. Er werd een nieuw restaurant geopend, onder dezelfde naam, en met een gelijksoortige menukaart: "Le Loup Garou" ("De Weerwolf") was uit de dood herrezen!

De oude Loup Garou

Nadat het nieuwe restaurant al een paar dagen draaide (ga nooit op de openingsdag naar een restaurant hier in de buurt, weten wij uit ervaring!) besloten we te zien of de nieuwe kok de oude kon evenaren. Alles wees daarop. De oven was nog steeds de oude, de machine waarmee de pizza's werden geplet was nog dezelfde, kortom, als ze ook de oude recepten over zouden nemen zou het niet meer stuk kunnen. Daarmee kun je dus bedrogen uitkomen, merkten we al snel. De pizza's waren met de hand gevormd, onwaarschijnlijk dik; ze hadden een brede, dikke, rand zonder beleg erop, de ingrediënten van mijn pizza saumon haalden het niet bij wat we daar gewend waren….

De nieuwe Loup Garou

Iets wat me nog nooit is overkomen, gebeurde hier. De bodem was zo dik en taai, dat ik die met het aangeleverde mes niet kon snijden (ik kreeg na 6 pogingen overigens wel een ander scherper mes aangeboden, dat iets maar niet veel beter sneed), en toen ik uiteindelijk een stuk pizza probeerde had ik meer wijn nodig om het weg te spoelen dan er in mijn glas zat. Het resultaat: na een halve pizza, waarvan ik ook de randen nog had afgesneden, zat ik mudvol. En ondanks alles (je hebt er uiteindelijk voor betaald!) namen we na afloop de andere helft, zonder de korsten, mee naar huis. Wat mij betreft wacht ik maar op weer een nieuwe eigenaar, en behelp ik me maar zo lang met de andere pizzeria's in Cluny….