zaterdag 18 december 2010

Stoom

Wij wonen (bijna) aan de voormalige buurtspoorlijn tussen Chalon-sur-Saône en Mâcon (tegenwoordig een fiets- en wandelpad, de Voie Verte). De echte grote lijn tussen die steden bestaat nog, en volgt min of meer de Saône. Daarnaast, gelukkig buiten gehoorsafstand, rijdt de TGV vanaf Le Creusot richting Mâcon en verder. Als je dus het geluid van een trein wilt horen, moet je eigenlijk altijd een stukje reizen. Eén van de toeristische attracties in de buurt is het Parc des Combes in Le Creusot. Le Creusot is een voormalige industriestad, die zwaar leunde op de kolen- en staalindustrie. Het park is voornamelijk gericht op de jeugd, maar er vinden ook af en toe ook stoomevenementen plaats.
Bovendien biedt het ook een tehuis aan één van de snelste stoomlocomotieven ter wereld, de 241P17 . Het park is niet alleen de plek waar de loc werd opgeknapt en waar haar thuisbasis is; vanaf Le Creusot vertrekt de Mistral, zoals zij heet, vaak in dubbeltractie, naar plaatsen als Mulhouse, Aix-en-Provence, Lyon, Dijon of Marseille, over het SNCF net. Het is een loc die is ontworpen door de Franse ontwerper André Chapelon, de uitvinder van de compound loc. Ik citeer een vriend van mij, groot kenner van alles wat met stoom te maken heeft: “Compound machines zijn machines met kleine hoge druk en grote lage druk cilinders. De stoom expandeert in twee stappen van de keteldruk naar de atmosfeer. Bij het aanzetten gaat alles vol op de cilinders, is de trein op snelheid dan wordt omgeschakeld naar compound. De machines zijn niet zo gemakkelijk te bedienen, maar de Fransen waren er meesters in.”
De Mistral is hier ook min of meer regelmatig aan het werk te zien, omdat een aantal ritten langs Chalon, Chagny, Tournus of Mâcon gaan. In plaatsen als Chalon, Tournus en Mâcon blijft de trein meestal een tijd staan, zodat de stoomfreaks hun films, foto’s of geluidsfragmenten kunnen schieten. De foto bij deze Blog is genomen terwijl de trein met een snelheid van ca 100 km/h op een viaduct bij Chagny afreed. Wat is er mooier dan zo’n stuk technisch vernuft door het Bourgondische landschap te zien rijden?

De website van La Tuilerie de Chazelle

zaterdag 4 december 2010

Oude vrienden

De vaste lezers van deze blog herinneren zich misschien nog een blog die ik een maand of wat geleden schreef over een eenvoudige maaltijd tijdens de lunchpauze. In dat stukje refereerde ik aan een restaurant in Cluny, Cass’ Crout’, waar we meer dan een jaar, elke dinsdag, met veel smaak en plezier hebben gegeten. We kwamen er zo regelmatig, dat we min of meer bevriend raakten met Martine en haar man, die de zaak draaiende hielden. Het was voor ons dan ook een onaangename verrassing toen we hoorden dat de man van Martine met pensioen ging en de zaak verkocht had. En hoewel er inmiddels een ander restaurant, Le Comptoir in is gevestigd, hebben we daar nooit onze draai kunnen vinden en zijn we nu op onze vaste dinsdaglunch net zo ingeburgerd bij La Petite Auberge als we ooit bij Cass’ Crout’ waren.
Als we ’s zaterdags naar de markt in Cluny gaan, o.a. om kaas in te slaan bij de dames van der Linden en fruit te kopen bij Malik & Kedi, moet het wel erg gek gaan willen we niet de een of andere bekende tegen het lijf lopen. De markt is erg populair bij inwoners uit de verre omtrek van Cluny, en we komen er dan ook regelmatig vrienden en kennissen tegen. Het begin van onze wekelijkse gang naar de markt viel min of meer samen met de sluiting van Cass’ Crout’, en we zagen Martine sinds die tijd regelmatig zeulen met boodschappentassen in de hoofdstraat van Cluny, of rond scharrelen tussen de marktkramen. Tijdens één van die ontmoetingen vertelde ze, dat ze toch weer een zaak wilde beginnen. Toen ik dat hoorde gloorde er weer hoop in mijn ogen; ik kreeg ogenblikkelijk visioenen van een steak haché frites met een glas Leffe er naast. Maar dat zat er toch niet meer in. Martine wilde een zaak beginnen waar ze kunstnijverheidsproducten kon verkopen, en het pand was al beschikbaar: een winkelpand in de hoofdstraat van Cluny, op een steenworp afstand van haar oude stek. Na verloop van tijd vertelde ze dat ze begin december open zou gaan.
Het was dan ook een plezierige verrassing dat toen we gisterenochtend naar de markt liepen, en gewoontegetrouw even bij de nieuwe zaak naar binnen probeerden te gluren (de zaak was normaal afgesloten met gordijnen), we merkten dat er niets meer te gluren viel. Martine stond achter haar toonbank, en had blijkbaar besloten om een week eerder dan gepland te openen. Uiteraard schoven we meteen naar binnen, kregen uitgebreid uitleg over waar haar producten vandaan kwamen en van welke kunstenaars ze haar spullen betrok. Haar spiksplinternieuwe zaak is mooi en smaakvol ingericht, en ze verkoopt heel bijzondere dingen. Een aantal zaken waar ik erg van onder de indruk was, waren o.a. de keramiek van een kunstenaar uit Martailly-sous-Brancion, beschilderde kiezelstenen in allerlei formaten en vormen, beeldjes gemaakt van kunstig beschilderde boombladeren, figuratieve sculpturen gemaakt van ijzer en staal...
Haar planning om nu te openen, vlak voor de kerstdagen, bleek ook een goede gooi. In de korte tijd die we binnen waren had ze zeker drie potentiële klanten, waarvan er één al heel snel naar buiten liep. Niet omdat hij er tabak van had, maar om geld te pinnen zodat hij zijn aankoop ook daadwerkelijk kon betalen!
Toen we terug kwamen van de lunch bij Café du Centre (daar komen we ook af en toe, hoewel we ’s zaterdags normaal gesproken een kebab scoren bij Le Bosphore), gluurden we weer even naar binnen bij Martine. En hoewel de zaak gesloten was voor de lunch, was de deur toch open, konden we toch nog even naar binnen om haar man gedag te zeggen en wat foto’s te maken voor later gebruik. Ze vroeg ons, waar we die foto’s voor nodig hadden, vertelde ik dat ik regelmatig een blog bij houdt over allerlei zaken die zich in Cormatin en omgeving afspelen.
We mochten uiteraard niet vertrekken voordat we plechtig beloofd hadden om een link naar deze blog aan Martine en haar man te sturen....

Voor onze eigen website klik hier.