Oude vrienden

De vaste lezers van deze blog herinneren zich misschien nog een blog die ik een maand of wat geleden schreef over een eenvoudige maaltijd tijdens de lunchpauze. In dat stukje refereerde ik aan een restaurant in Cluny, Cass’ Crout’, waar we meer dan een jaar, elke dinsdag, met veel smaak en plezier hebben gegeten. We kwamen er zo regelmatig, dat we min of meer bevriend raakten met Martine en haar man, die de zaak draaiende hielden. Het was voor ons dan ook een onaangename verrassing toen we hoorden dat de man van Martine met pensioen ging en de zaak verkocht had. En hoewel er inmiddels een ander restaurant, Le Comptoir in is gevestigd, hebben we daar nooit onze draai kunnen vinden en zijn we nu op onze vaste dinsdaglunch net zo ingeburgerd bij La Petite Auberge als we ooit bij Cass’ Crout’ waren.
Als we ’s zaterdags naar de markt in Cluny gaan, o.a. om kaas in te slaan bij de dames van der Linden en fruit te kopen bij Malik & Kedi, moet het wel erg gek gaan willen we niet de een of andere bekende tegen het lijf lopen. De markt is erg populair bij inwoners uit de verre omtrek van Cluny, en we komen er dan ook regelmatig vrienden en kennissen tegen. Het begin van onze wekelijkse gang naar de markt viel min of meer samen met de sluiting van Cass’ Crout’, en we zagen Martine sinds die tijd regelmatig zeulen met boodschappentassen in de hoofdstraat van Cluny, of rond scharrelen tussen de marktkramen. Tijdens één van die ontmoetingen vertelde ze, dat ze toch weer een zaak wilde beginnen. Toen ik dat hoorde gloorde er weer hoop in mijn ogen; ik kreeg ogenblikkelijk visioenen van een steak haché frites met een glas Leffe er naast. Maar dat zat er toch niet meer in. Martine wilde een zaak beginnen waar ze kunstnijverheidsproducten kon verkopen, en het pand was al beschikbaar: een winkelpand in de hoofdstraat van Cluny, op een steenworp afstand van haar oude stek. Na verloop van tijd vertelde ze dat ze begin december open zou gaan.
Het was dan ook een plezierige verrassing dat toen we gisterenochtend naar de markt liepen, en gewoontegetrouw even bij de nieuwe zaak naar binnen probeerden te gluren (de zaak was normaal afgesloten met gordijnen), we merkten dat er niets meer te gluren viel. Martine stond achter haar toonbank, en had blijkbaar besloten om een week eerder dan gepland te openen. Uiteraard schoven we meteen naar binnen, kregen uitgebreid uitleg over waar haar producten vandaan kwamen en van welke kunstenaars ze haar spullen betrok. Haar spiksplinternieuwe zaak is mooi en smaakvol ingericht, en ze verkoopt heel bijzondere dingen. Een aantal zaken waar ik erg van onder de indruk was, waren o.a. de keramiek van een kunstenaar uit Martailly-sous-Brancion, beschilderde kiezelstenen in allerlei formaten en vormen, beeldjes gemaakt van kunstig beschilderde boombladeren, figuratieve sculpturen gemaakt van ijzer en staal...
Haar planning om nu te openen, vlak voor de kerstdagen, bleek ook een goede gooi. In de korte tijd die we binnen waren had ze zeker drie potentiële klanten, waarvan er één al heel snel naar buiten liep. Niet omdat hij er tabak van had, maar om geld te pinnen zodat hij zijn aankoop ook daadwerkelijk kon betalen!
Toen we terug kwamen van de lunch bij Café du Centre (daar komen we ook af en toe, hoewel we ’s zaterdags normaal gesproken een kebab scoren bij Le Bosphore), gluurden we weer even naar binnen bij Martine. En hoewel de zaak gesloten was voor de lunch, was de deur toch open, konden we toch nog even naar binnen om haar man gedag te zeggen en wat foto’s te maken voor later gebruik. Ze vroeg ons, waar we die foto’s voor nodig hadden, vertelde ik dat ik regelmatig een blog bij houdt over allerlei zaken die zich in Cormatin en omgeving afspelen.
We mochten uiteraard niet vertrekken voordat we plechtig beloofd hadden om een link naar deze blog aan Martine en haar man te sturen....

Voor onze eigen website klik hier.