vrijdag 23 september 2011

De vreemdste tent ooit?

Toen Sue in haar blog meldde dat ze best wel geïnteresseerd was in een eventuele nieuwe categorie voor het jaarlijkse kampioenschap, ging er bij mij een fakkeloptocht voorbij. Die categorie had ik al een tijdje in mijn hoofd, maar hoe die te benoemen was nog even de vraag. Ging het om de vreemdste tent ooit of om de lekste tent? Nee, de prijs gaat normaliter naar de kampeerder, niet naar het kampeermiddel. Na een avondje noest nadenken was de nieuwe categorie geboren: de kampeerder die hier het kortst van allen heeft gestaan. En we tellen dat niet in dagen, of uren, nee, het ging in dit speciale geval om minuten! En we praten niet over mensen die hun auto het terrein oprijden, en nadat ze hoorden dat we vol waren meteen omdraaiden. Nee, het gaat om mensen die daadwerkelijk hun tent op hebben gezet en er al binnen een kwartier de brui aangaven.
Dat behoeft uiteraard wat toelichting. We kregen begin juni een aanvraag voor 3 nachten op de camping van een Engels stel, de familie P. Ze zouden 25 augustus arriveren, ze deden de aanbetaling, en alles leek in kannen en kruiken. Op de dag van aankomst stonden ze inderdaad voor het hek.
Ik deed wat ik normaal doe, liet ze het toiletblok zien, vertelde de regels, en daarna zouden ze hun tent opzetten. Een kleine 10 minuten later ging de bel van de poort. Voor de poort stonden 2 schaapachtige Britten, met de mededeling dat hun tent niet waterdicht was, dat het inmiddels miezerde (de neerslag verdiende echt niet het woord regen!), en of het mogelijk was om de boeking van de camping om te zetten naar een paar nachten in de gîte. Hoewel we normaal gesproken geen boekingen van 3 nachten aannemen, schenden we die regel soms in het geval van een last minute boeking als een van de gîtes toch leeg staat. In dit geval hadden de kampeerders dus geluk, er was plaats, al kostte het wat paniekerige moeite om alles op zo korte termijn in orde te krijgen. De familie P. boekte ook nog eens 3 extra nachten bij, zodat we onverwachts een gîte voor bijna een volle week konden verhuren.
Maar waarom geeft iemand na pakweg 12 minuten lichte motregen op als hij al wel een tent heeft staan, maar de overige spullen nog in de auto liggen? Toen ik (in de “stromende” motregen) eens ging kijken om wat voor tent het precies ging, vielen de schellen mij van de ogen.
Wij krijgen hier een rijk scala aan tenten over de vloer, van de opgooi koepeltenten, via de lange slurf koepeltenten naar de “echte” de Waard, Slee Buitensport, Erdman Schmidt tenten en tenten van andere gerenommeerde tentenbouwers.
Deze tent tartte elke verbazing. Het ging om een soort wigwam of tipi model, enkeldaks, nylon, waarbij het grondzeil aan de tent vast was genaaid, en waarbij er in het grondzeil een versterkt gat was aangebracht waardoor de tentpaal niet op het grondzeil maar op de grond stond. Het tentdoek was niet effen van kleur, zoals bij de meeste tenten, nee, vanuit de verte leek het tentdoek bedrukt met een soort pyjamastof patroon. Van dichtbij bleek het hele tentdoek bedrukt te zijn met lassozwaaiende cowboys en strijdlustige indianen. daarnaast zaten er ook nog scheurtjes in het tentdoek ter plaatse van het grondzeil. Kortom, ik kon me nu wel voorstellen dat de familie P. niet erg gerust een mogelijke regenbui tegemoet zag in zo’n tent, en om ’s nachts wakker te worden met uitzicht op een scène uit een boek van Karl May, nee, dat leek ook mij geen prettig vooruitzicht. Voor degenen die nog niet afgeschrikt zijn door dit verhaal, de tenten zijn nog steeds te koop, klik hier voor een link. Het is ook interessant om de reviews te lezen!

Dit is dus in het kort de uitleg waarom deze nieuwe categorie is ingevoerd.
In categorie 4 (het kortste fysieke verblijf op de camping, met tent, ooit) is de onbetwiste winnaar de familie P., met een bliksemverblijf van 12 minuten.
Of dit record ooit nog wordt gebroken is twijfelachtig. En ik denk dat Sue goede redenen heeft om deze categorie niet op haar Engelse blog te vernoemen.

Voor meer informatie betreffende onze camping en gîtes kan men hier terecht.

woensdag 21 september 2011

Is het einde der tijden nabij?

Nee, zo erg is het nou ook weer niet. Maar het kampeerseizoen is op een oor na gevild, en dan is het tijd voor Sue om de wereld kond te doen van haar statistische kwaliteiten. Mij rest weinig meer dan haar statistische capriolen te vertalen; wie liever het origineel leest, klikke hier.

Het gaat uiteraard weer over deze of gene die een plaats krijgt in het Guinness Book of Records, althans in de Cormatinoise variant daarvan.

Om te beginnen hebben we een bijzonder goed seizoen achter de rug. De zomer begon extreem vroeg, al begin april, en tot op de dag van vandaag is er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht geweest met uitzondering van twee weken in juli. Toen viel er uit dat vuiltje wat regen, maar de meeste kampeerders werden daar niet warm of nat van, en het gras kon best wat water gebruiken.

In categorie 1 (het langste verblijf, d.w.z. het grootste aantal aaneengesloten tentnachten) zijn twee serieuze, hoewel vergeefse aanvallen gedaan op het record van Marilou en Niek uit 2007. Voor een relaas over de eerste aanval klik hier. De tweede roofoverval staat op het conto van Herr T. K. uit Mainz. Maar ook hier, helaas pruimenjam, speelde het toeval Thomas parten. Hij vertrok na de twintigste nacht naar Dijon om zijn betere helft op te halen, zijn tent voor één nacht onbemand achter latend. Bij terugkeer stond de teller weer op nul, en hoewel de tent hier 25 nachten stond, verbleef Thomas er slechts 20 nachten aaneensluitend.
De stand is dus :
1: Marylou en Niek (2007 – 25 nachten);
2 : Cees en Bets (2007 – 21 nachten) ;
3 ex aequo Coen en Marja (2009 – 20 nachten) en Thomas (2011 – 20 nachten)
Moraal : pas voortaan op je tellen, Thomas!

In categorie 2 (het grootste aantal tentnachten - cumulatief - hier ooit doorgebracht) werd de eerste plaats verder geconsolideerd, maar plaats 2 en 3 wisselden stuivertje.
De eerste plaats toont aan dat eendracht macht maakt. De familie H. kwam dit jaar na een jaartje vakantie van ons te hebben genomen toch weer terug, en het feit dat ze met 5 personen een flink aantal nachten verspijkerden, betaalde zich zelf terug.
Hoewel het voor Hans en Joke, die slechts met hun tweeën komen, vechten tegen de bierkaai lijkt te worden, doen ze het nog steeds niet slecht. Toch zijn ze dit jaar voorbij gestreefd door Mijntje en Janine, die dit jaar in mei een zeer goed gecoördineerde aanval op het record deden. Weliswaar brachten ze onverwacht versterking mee, maar in liefde en oorlog is min of meer alles geoorloofd, dus…
Mogelijk, nee, zeker hadden ze het nóg beter gedaan als ze hier twee keer waren neergestreken deze zomer, maar ja, je kunt niet alles hebben.
De stand :
1. de familie H. : 83 nachten
2. Janine en Mijntje : 56 nachten
3. Hans en Joke : 55 nachten

Ook in categorie 3 (het aantal hier doorgebrachte vakanties) bleef de koploper dezelfde, maar ook hier zagen de tweede en de derde plaats verschuivingen. Doordat zowel Bert en Engelien als Kirsty en Angus en Dick en Marijke besloten dit jaar opnieuw hier te bivakkeren, is de fam. M. afgegleden naar een oneervolle vierde positie.
Hier luidt de stand:
1. Hans en Joke : 7 bezoeken
2. Mijntje en Janine : 6 bezoeken
3. Ex aequo Dick en Marijke, Bert en Engelien, Kirsty en Angus : 5 bezoeken

De jury houdt een kritisch oog gericht op Mijntje en Janine, die alweer een voorlopige boeking voor 2012 hebben aangekondigd. Ze zijn in een paar jaar tijd van de achtste via de vijfde naar de tweede plaats in categorie 2 doorgestoten, voorwaar, een mooie prestatie! Zij zijn tot nog toe ook nog de enige houder van de in een andere blog beschreven wisseltrofee “Naar Goeddunken van de Jury Uitgereikte Prijs voor een Opmerkelijke Prestatie met Betrekking tot het Kamperen in de Onmiddellijke Omgeving van Cormatin, Taizé en Ommelanden”, kortweg “NGJUPOPBKOOCTO”.
Meiden, ga zo door, en gij zult spinazie eten!

In een volgende blog zal ik zelf een nieuwe categorie in het leven roepen; daarover dus later meer.
Rest ons nog al onze kampeerders, en niet alleen de prijswinnaars van de geheel verzorgde zwemtocht naar Amerika, te bedanken voor het feit dat ze hier een fijne vakantie hebben doorgebracht (hopen we) en dat ze ons als campingbeheerders het nodige plezier hebben gegeven (weten we zeker).

Wie de stand van vorig jaar nog even wil bestuderen, kan hier klikken, en voor meer informatie betreffende onze camping en gîtes kan men hier terecht.

zaterdag 17 september 2011

Some like it hot

Sue had besloten om iets te maken dat we al heel lang niet hadden gegeten. Toen we nog in Nederland woonden gingen we vaak op zaterdag bij Abdul, een Surinaams eethuis in Zoetermeer, een broodje kippenlevertjes scoren. Overheerlijk, en niet te krijgen in Frankrijk, althans niet hier in de buurt. Rond zeven uur ’s avonds hing er een prikkelende geur in de keuken; dat werd veroorzaakt door een Madam Janet peper die meegebakken werd met de levertjes. De scherpte van het gerecht was navenant, zo heet zelfs, dat Sue zelf het nauwelijks kon eten. En dan had ze de zaadjes nog wel weggelaten!
Als het over heet eten gaat, duikt er altijd wel een opmerking over de kwaliteit van Indiase restaurants hier in de buurt op. Een tijdje terug hadden we via Facebook gehoord, dat er een goed Indiaas restaurant in Chalon zou zijn. We waren er daarna een keer geweest, en hadden daar het buffet genomen onder het motto “dan proef je van alles wat”. Maar uiteraard geen echt hete gerechten, want dan schrik je Franse cliëntèle af. Het geheel was niet slecht, maar het was ook geen halleluja ervaring. En omdat we vandaag voor een wissewasje naar Chalon moesten, en de smaak van Madam Janet ons nog steeds op de lippen brandde, besloten we het nóg een keer te proberen, dit keer à la carte.
Het wissewasje ging over ca. € 7.00 die we werden verondersteld te betalen, en die kosten werden ten onrechte op ons verhaald. Volgens Michelin verspijker je om naar Chalon heen en terug te rijden ca. € 8.00 brandstof, dus of de expeditie economisch gezond was valt te betwijfelen. Maar, en dat geldt voor ons net als voor de Fransen, voor een goede lunch heb je slechts een heel zwak excuus nodig.
Mijn kennis van de Indiase keuken stamt uit mijn Singaporese tijd, die van Sue uit de restaurants die je in Engeland in elk gat vindt, en de ervaring opgedaan tijdens een Indiase vakantie. In Engeland, weet ik uit ervaring, is een Vindaloo zo ongeveer het heetste van het heetste, hoewel er ook nog zoiets bestaat als Phal, en dat is een nóg hetere curry. Op het menu van Bollywood waren de gradaties weer anders. Bij de hete curries was Madras de minst hete, Vindaloo heet en Jalfrezi het heetst. En omdat ik alléén uit de Maleisische keuken beef curries ken, terwijl je die bij Hindoes uiteraard niet kunt krijgen, was ik verbaasd dat er net zoveel verschillende garnalen-, kip-, lams- als beef curries op de kaart stonden. Maar alweer, waarschijnlijk waren de uitbaters van oorsprong moslims, en het eten van beef staat hen niets in de weg. Ik bestelde dus voor de verandering een boeuf Jalfrezi, en hoewel niet zo heet als de levertjes van gisteren, was dit de eerste curry die ik in een Frans restaurant at die het predikaat heet verdiende. Waarvan acte! En het rundvlees had de consistentie van een goede stooflap, en viel al uit elkaar als er met je vork alleen maar naar wees.
Ik heb dus inmiddels mijn eerste indruk herzien, en kijk er nu alweer naar uit wanneer we wéér een excuus hebben om naar Chalon te gaan. Uiteindelijk hebben we nu bijna alles “in de buurt”. Voor de Indiër kunnen we naar Chalon, voor een Chinees naar Mâcon. Alleen voor een Indische maaltijd moeten we wachten tot één van onze regelmatige gîtegasten weer eens een maaltijd meebrengt!

Voor onze eigen website klik hier.

zaterdag 3 september 2011

Plat du jour

Ik heb hier al eerder over eten, restaurants en fast food geschreven. Maar ik geloof niet, dat ik ooit de voordelen van de plat du jour of van het menu du jour op een rijtje heb gezet. Bijna elk restaurant heeft tussen de middag deze twee zaken in de aanbieding: de plat du jour meestal voor rond de € 9 en het menu du jour (voorgerecht, plat du jour en dessert, soms incl. een glas wijn) voor omstreeks € 13. En aangezien de meeste Fransen nog steeds tussen de middag warm eten, en de prijzen alleszins redelijk zijn, wordt daar druk gebruik van gemaakt. Er zijn zelfs enkele restaurants, waar je tussen de middag niet eens à la carte kunt bestellen, want daar is tijdens de lunch alleen het menu du jour beschikbaar.
Niet alleen de prijzen zijn erg aantrekkelijk. Omdat de lunch zo belangrijk is voor hun cliëntèle, is de prijs-kwaliteit verhouding doorgaans ook uitstekend. En als een ander bijkomend voordeel noem ik de mogelijkheid om eens iets uit te proberen wat ik à la carte niet in mijn hoofd zou halen te bestellen. Een voorbeeld volgt hieronder.
Toen we noodgedwongen voor onze wekelijkse lunch op dinsdag uit moesten wijken van Cass’ Crout’ (onze inmiddels gesloten stam-snackbar) naar een ander restaurant, vonden we La Petite Auberge, een ander restaurant annex pizzeria in de hoofdstraat van Cluny. Toen we daar voor de eerste keer binnen stapten, was de pavé du boeuf plat du jour, en dat bleek een uitstekende keus te zijn. Na zo’n week of tien kwam ik er achter dat ze een grote variatie aan plats du jour produceerden, en zelfs nu, na zo’n 4 à 5 maanden heb ik, als ik me goed herinner slechts twee maal dezelfde plat du jour voor mijn neus gekregen.
Eén van de zaken waar alle expats gruwelverhalen over vertellen, zijn andouillettes. Iedereen zegt het ooit wel eens (per ongeluk) besteld te hebben en vergelijkt het met rubberbanden in een afgewerkte olie saus. Omdat iedereen er zo van griezelt, en ik geloof in ervaringsdeskundigheid hadden we er ooit een paar bij de supermarkt gekocht. Weliswaar viel de consistentie mee, maar de onaangename lucht van die dingen benam me na de tweede andouillette alle eetlust.
Toen dus andouillette als plat du jour stond aangekondigd, redeneerde ik, dat áls je ergens goede en goed klaargemaakte andouillettes kon krijgen, het hier moest zijn. Tot afgrijzen van mijn partner bestelde ik dus welgemoed de plat du jour, en begon aan de maaltijd. De andouillettes waren inderdaad gevuld met stukjes ingewanden en andere reserve onderdelen van wat voor dier dan ook, maar de consistentie was verteerbaar, de smaak was niet afschuwelijk en er kwam geen vieze walm vanaf. Had ik van te voren geweten hoe andouillettes horen te smaken, dan had ik ze niet besteld, maar gegeven het feit dat ik het ooit eens wilde proberen had ik geen ook betere gelegenheid kunnen bedenken om dat te doen.

De moraal van dit verhaal: aan de plat du jour kun je je bijna nooit een bult vallen, en voor wie perse tête de veau, andouillettes of andere Franse martelgerechten wil proberen, is de kans dat het in elk geval goed klaar gemaakt is bij een plat du jour het grootst.

Voor onze eigen website klik hier