zaterdag 29 september 2012

De weg kwijt?

Toen uiteindelijk na een paar jaar leeg gestaan te hebben het restaurant “Aux berges de la Grosne” aan de D981 eigendom werd van Wolfgang Schmidberger die er de bierstube “Le Papyllon” in begon, hebben we met stijgende verbazing het aantal borden dat naar Le Papyllon verwees zien toenemen. Het begon met een schoolbord, waarop met krijt de openingsuren stonden vermeld. Langzaam maar zeker verschenen er borden waarop hij zijn waar aanprees, borden die aangaven of hij open of dicht was met de openingstijden, en borden die naar de ingang en/óf naar de parkeerplaats verwezen.
Ze zijn allemaal geëmailleerd, uitgevoerd in felle kleuren, en staan zonder uitzondering op zijn territorium, d.w.z. aan de muren van Le Papyllon geschroefd, op palen bij het hek naar zijn terras en op zijn parkeerterrein. Kortom, als je eenmaal bij Le Papylon bent aangeland, kun je het niet meer missen!
Hoe succesvol een bierstube is in een streek waar je zelfs bij de tandarts verzocht wordt te spoelen met een Mâcon Village is natuurlijk zeer de vraag.





Daar komt nog bij, dat één van de twee keren dat ik er wat wilde drinken, ik het verkeerde bier (Wolfgang beweert 100 biersoorten te verkopen à ca. € 5.00 of meer per flesje) voorgeschoteld kreeg, en toen ik daar iets van zei bleef het bier wat ik niet besteld had voor mijn neus staan en paste hij de rekening aan, omdat het verkeerde bier iets goedkoper was dan het bestelde.
De kroeg heeft nog een ander minpunt. Hij krijgt door de beugel weinig klanten, kan blijkbaar slecht tegen alleen zijn, en heeft de onhebbelijkheid ontwikkeld dat als er iemand binnen komt, hij bij zijn klanten aan tafel gaat zitten en zich in de conversatie mengt.
Dat is misschien leuk als je de man goed kent en hem graag mag, maar als je rustig met je partner een biertje wil drinken is dat wat minder aantrekkelijk. En dat werd breed uitgemeten tijdens een vergadering van het gitaarfestival in Cormatin, waarbij diverse aanwezigen dezelfde ervaringen oplepelden.
Wat is een blog zonder statistieken?
Foto 1 : staat een bord dat fietsers op de Voie Verte attent maakt op Le Papyllon.
Foto 2 : bord bij de ingang van de parkeerplaats.
Foto 3 : drie borden zichtbaar vanaf de weg en de parkeerplaats.
Foto 4: drie andere borden zichtbaar vanaf de weg.
Foto 5 : vier borden aan de weg en aan de deur; de drie borden aan de paal werden in verschillende fasen aan gebracht. eerst het middelste, vervolgens het bovenste en tenslotte het onderste bord.
In totaal heeft Wolfgang dus twaalf (12) borden nodig om zijn negotie aan te prijzen.
De hoeveelheid borden rond Le Papyllon is voor mij inmiddels het teken dat ik er zo snel mogelijk voorbij moet fietsen...



En toch kan een mens niet nauwkeurig genoeg zijn. Toen we onlangs weer eens terug kwamen van vrienden, en Le Papyllon van de andere kant benaderden, zagen we dat Wolfgang aan de achterkant van een ander groot bord nog een klein bordje had weten te bevestigen. En dat brengt ons dan op :
Foto 6 : Bordje bevestigd achter op het bord uit foto 2.
En dat brengt (voorlopig?) het totaal aantal borden op 13...



Voor onze eigen website klik hier.

zaterdag 1 september 2012

Eten uit de staatsruif

Toen we hier kwamen wonen, moest ik me inschrijven als werkzoekende; de dame die dat moest doen had meer begrip voor het feit dat een buitenlander van rond de 60 die gebrekkig Frans koeterwaalde niet veel kans op een baan zou maken dan zijn of haar collega’s bij het CWI, UWV of WERKbedrijf in Nederland. Daar heb ik na mijn ontslag als ik me niet vergis minimaal 4 x per maand moeten solliciteren; als je dat niet deed raakte je je uitkering kwijt. In Mâcon maakte de dame me al snel duidelijk dat ik geen gevangenisstraf riskeerde als ik toegaf eigenlijk niet meer te willen werken in een land waar de pensioengerechtigde leeftijd (toen nog) 60 jaar was.
Ze stelde voor mij in te schrijven als werkzoekende met dispensatie om daadwerkelijk werk te hoeven zoeken. Daar zat overigens geen uitkering meer aan vast; die had ik, voorzover ik daar recht op had, met veel pijn en moeite aan de Nederlandse autoriteiten ontfutseld.
Wat ik wel kreeg, was wat wij een “kortingsbon” zijn gaan noemen. Dat bewijs van inschrijving als werkzoekende met dispensatie gaf me namelijk recht op een forse korting bij de bioscoop in Cluny, gratis toegang of een flinke korting bij museumbezoek, kortom, dat papiertje was zijn gewicht in platina waard.
Onlangs verliep mijn papiertje, omdat ik inmiddels pensioen en AOW uit Nederland ontving, en dat heb ik braaf aan de Assedic, nu Pôle-emploi (de Franse UWV) gemeld. En dat doet pijn, om nu de volle mep te moeten betalen voor de abdij van Cluny en geen noemenswaardige korting meer te ontvangen bij bioscoopbezoek. Het papiertje is makkelijk te vervalsen; in Photoshop is vrij eenvoudig de datum een jaar op te schroeven.
Maar ik ben toch niet 65 jaar lang eerlijk geweest om nu opeens op mijn 65ste in misdaad te vervallen?

Voor onze eigen website klik hier.