Toen we hier kwamen wonen, moest ik me inschrijven als werkzoekende; de dame die dat moest doen had meer begrip voor het feit dat een buitenlander van rond de 60 die gebrekkig Frans koeterwaalde niet veel kans op een baan zou maken dan zijn of haar collega’s bij het CWI, UWV of WERKbedrijf in Nederland. Daar heb ik na mijn ontslag als ik me niet vergis minimaal 4 x per maand moeten solliciteren; als je dat niet deed raakte je je uitkering kwijt. In Mâcon maakte de dame me al snel duidelijk dat ik geen gevangenisstraf riskeerde als ik toegaf eigenlijk niet meer te willen werken in een land waar de pensioengerechtigde leeftijd (toen nog) 60 jaar was.
Ze stelde voor mij in te schrijven als werkzoekende met dispensatie om daadwerkelijk werk te hoeven zoeken. Daar zat overigens geen uitkering meer aan vast; die had ik, voorzover ik daar recht op had, met veel pijn en moeite aan de Nederlandse autoriteiten ontfutseld.
Wat ik wel kreeg, was wat wij een “kortingsbon” zijn gaan noemen. Dat bewijs van inschrijving als werkzoekende met dispensatie gaf me namelijk recht op een forse korting bij de bioscoop in Cluny, gratis toegang of een flinke korting bij museumbezoek, kortom, dat papiertje was zijn gewicht in platina waard.
Onlangs verliep mijn papiertje, omdat ik inmiddels pensioen en AOW uit Nederland ontving, en dat heb ik braaf aan de Assedic, nu Pôle-emploi (de Franse UWV) gemeld. En dat doet pijn, om nu de volle mep te moeten betalen voor de abdij van Cluny en geen noemenswaardige korting meer te ontvangen bij bioscoopbezoek. Het papiertje is makkelijk te vervalsen; in Photoshop is vrij eenvoudig de datum een jaar op te schroeven.
Maar ik ben toch niet 65 jaar lang eerlijk geweest om nu opeens op mijn 65ste in misdaad te vervallen?
Voor onze eigen website
klik hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten