The times they are a-changin’...

Ik heb altijd een zwak gehad voor de manier waarop hier de officiële feestdagen worden gevierd. In eerdere Blogs heb ik al eens uitgebreid verslag gedaan van hoe het daarbij toegaat; het al dan niet beschikbaar zijn van een krans voor een kranslegging, het al dan niet voorlezen van de toespraak gedicteerd door “Parijs”, de verwarring over naar welk monument deze keer moet worden gegaan, en als bekroning het openen van de kofferbak van waaruit uit een krakkemikkig tape-deck kreunend de Marseillaise weerklinkt.
Op de laatste wapenstilstandsdag (11 november) was het weer eens raak. Traditioneel wordt er dan alleen een krans gelegd in Cormatin. Tot onze stomme verbazing had de leider van het geheel, Monsieur P. een geheel nieuwe geluidsinstallatie aangeschaft. Geen open kofferbak dit keer, maar een keurige, gloednieuwe versterker op batterijen, met ingebouwd cassettedeck. De burgemeester kon gebruik maken van de aangesloten microfoon, en de Marseillaise klonk weer als nieuw.
Na afloop nodigde de burgemeester de aanwezigen uit voor de traditionele vin d’honneur, maar dat was niet naar de zin van Monsieur P. Hij is de laatste overlevende van Buchenwald in Cormatin, en heeft niet alleen daarom veel gezag in ons dorp. Een week tevoren was gevierd dat het monument voor de gedeporteerden 60 jaar geleden werd opgericht; de belangstelling daarvoor was volgens Monsieur P. beneden peil geweest, en hij vond dus dat we op deze dag bij wijze van uitzondering toch ook nog even bij Bois Dernier langs moesten, ondanks het feit dat er geen krans was. Het monument was bij de vorige gelegenheid voorzien van een nieuwe inscriptie en een vlaggenmast, waaraan de Tricolore vrolijk wapperde. De inscriptie zegt “Nous sommes libres, notre drapeau flotte à nouveau, ils ont fait don de leur vie.” ; vrij vertaald “Wij zijn vrij, onze vlag wappert weer, zij gaven hun leven”. Na een minuut stilte schalde ook hier de Marseillaise zonder gesteun en gekreun uit de nieuwe apparatuur. Toch denk ik, als ik langs één van de monumenten kom, met een beetje weemoed terug aan de ontwapenend knullige manier waarop het vroeger klonk.....

De website van La Tuilerie de Chazelle

Versierder

In de Dorpsstraat, Ons Dorp (Chazelle dus), woont de grootste versierder van Saône-et-Loire. En omdat de feestdagen weer voor de deur staan (Sinterklaas wordt alleen in de Elzas gevierd, dus de Kerstdagen zijn de eerstkomende) komt onze plaatselijke versierder weer volop in actie.
Niet alleen heeft hij ’s zomers zijn tuin versierd met een grote collectie tuinkabouters, houten zelfgebouwde windmolens en romaanse kerken, maar ’s winters wordt de collectie fors uitgebreid. Het begon dit jaar vroeger dan normaal. Tegen het eind van de vorige maand verscheen er, bovenop een standpijp van de brandweer, op de enige wegkruising die Chazelle rijk is, een soort mannetje gemaakt van kalebassen. Deze Halloween versiering stond daar enige tijd te pronken, maar is inmiddels gesneuveld, waarschijnlijk doordat een kat of hond het niet langer kon aanzien. Ter compensatie van dit drama verscheen er vorige week opeens een romaanse kerk op een tafel voor zijn huis, waarbij vóór de deur van de kerk een hele stoet poppetjes uit een kerststal stond geparkeerd. Enkele dagen later was de collectie uitgebreid met een grote tafel met dito houten kersttal, waarin alle reserve poppetjes die hij maar had kunnen vinden stonden opgesteld. Bovendien is zijn huis inmiddels versierd met een groot scala aan kerstverlichtingen, lichtslangen, klimmende kerstmannen, etc.
Maar het echte pièce de resistance moet nog komen. Op hetzelfde “plein” waar voorheen de halloweenversiering stond, komt dan een kerstboom te staan, met daarnaast een stellage die de goede man ongetwijfeld zelf heeft gebouwd. De foto hierbij is van vorig jaar, maar ik kan me niet voorstellen dat Monsieur N. ons dit jaar teleur zal stellen. Het gaat om een soort doos met een dak erop, een kruising tussen een raket gebouwd voor de kleinkinderen en een doodskist. Het geheel is uiteraard verlicht, en in de kist is de kerstman gezeten, uitkijkend over de wijdse dreven van Chazelle, wachtend op zijn lancering.
Als je zoiets naast de deur hebt, wie zou er dan nog talen naar de kerstverlichting in de Amsterdamse Kalverstaat, of de knullige versieringen in de Londense Oxfordstreet?

De website van La Tuilerie de Chazelle

Begrafenis met hindernissen

Onlangs, tijdens een lunch van de Amicale de Cormatin, zat onze burgemeester op zijn praatstoel. Na eerst over jagen en de jacht opgesneden te hebben (jagerslatijn), kwam het gesprek op de klok in de kerk van Chazelle. Het bleek, dat onlangs één van de inwoners van Chazelle, degene die belast was met het luiden van de klok, zo verwoed aan het touw had getrokken, dat het ding losschoot en de klokkenluider op het hoofd viel. Dat soort touwen is zo zwaar, dat de klokkenluider bijna het loodje legde. Sinds die tijd wordt er niet meer geluid, omdat de toegang tot de klok alleen buitenom kan, en daar had blijkbaar niemand zin in…
Daarna kwam het gesprek op begrafenissen. De lunch, bestaande uit o.a. een stoofschotel van een door Jean-François B. geschoten ree werd rijkelijk besproeid met plaatselijke wijn, en zijn tong raakte meer en meer los. Toen een familielid van hem, dat in Parijs woonde, overleed, zou de begrafenis in Chazelle plaatsvinden. De auto zou om 9h00 uit Parijs vertrekken, en de plechtigheid zou om 15h00 beginnen. De hele familie en de priester waren aanwezig, in afwachting van de kist. Maar wat er ook op kwam draven, geen kist. Een anderhalf uur later wilde de priester het voor gezien houden, en werd er symbolisch een portret van de overledene begraven. Na een flink aantal telefoontjes naar Parijs kwam eindelijk het bevrijdende nieuws. Het bleek, dat de lijkwagenchauffeur in zijn GPS Chazelles had ingetikt. Ten eerste liggen er meerdere plaatsen Chazelle in Frankrijk, maar er zijn er nog véél meer met de spelling Chazelles. De wagen met de kist stond ergens in Puy-de-Dôme, een kleine 200 km hier vandaan. Na veel gehakketak kwam de kist uiteindelijk rond 21h00 aan, maar de familie was inmiddels al afgereisd naar hun eigen woon- of verblijfplaats. Moraal van dit verhaal: kijk wat verder dan je neus lang is, want zelfs een willekeurige routeplanner begint meteen te piepen dat er niet één, maar veel Chazelle of Chazelles bestaan!

De website van La Tuilerie de Chazelle