Platteland en concert etiquette

Het is weer zomer, en de festivals zijn overal weer druk aan de gang. In Cormatin zijn er elk jaar twee belangrijke festivals, het gitaarfestival (Guitares en Cormatinois - juni/juli) én het theaterfestival (Les Rendez-Vous de Cormatin - juli/augustus). Het gitaarfestival mag altijd rekenen op veel belangstelling, ook van toeristen, omdat muziek doorgaans toegankelijker is dan een toneelstuk in het Frans. Het gitaarfestival wordt bijna elk jaar geopend in de romaanse kerk van Malay met een concert van Emmanuel Rossfelder, een landelijk bekende gitarist. Dit jaar gaf hij geen soloconcert, maar begeleidde hij de van oorsprong Joegoslavische mezzo-sopraan Yana Boukoff in hun nieuwe programma Viva España.
De programmering was grotendeels Spaans (dat mag je verwachten met zo’n titel!) hoewel ook “Jesu bleibet meine Freude” van Bach, twee stukken van Heitor Villa Lobos (Braziliaan), de aria “L’amour est une oiseau rebelle” (Habanera) uit Carmen van Bizet (Frans) op het programma stonden, en als toegift het “Ave Maria” van Bach/Gounod werd gezongen. Maar een kniesoor die daar op let. Het programma zat verder uitstekend in elkaar, met een goede balans tussen instrumentale stukken en liederen. Voor mij, als vader van een klassiek gitarist was het een feest der herkenning om o.a. “Andaluza” van Granados, het tremolostuk “Recuerdos de la Alhambra” en de “Jota” van Tárrega weer eens langs te horen komen in een uitstekende uitvoering. En ook de “Canciones antiguas” van Garcia Lorca waren geen onbekenden voor mij.
Tijdens deze concerten amuseert (het gebrek aan kennis van) de concert etiquette mij altijd enorm. Zelf ben ik ook door schade en schande wijs geworden, bij voorbeeld door als enige te klappen op de verkeerde momenten, maar na een aantal concertbezoeken weet je doorgaans van de hoed en de rand. Het geheel is ook best wel verwarrend voor de niet door de wol geverfde concertbezoeker. Klappen tijdens de uitvoering? Bij jazzconcerten heel normaal, na een solo. Bij opera’s na een mooi gezongen aria? Heel gewoon. Bij een ballet, na een fraaie danssolo? Geen probleem! Maar tijdens een klassiek concert, na elk deel van de “Sept chansons populaires” van de Falla? Foei, foei, dat is bijna een doodzonde. Ook is het niet ongebruikelijk niet tussendoor te klappen als er meerdere stukken van één componist achter elkaar worden gespeeld.
Maar dat laatste is weer geen wet van Meden en Perzen. Eerlijkheid gebied mij te zeggen, dat ik een enkele keer de tel kwijt was, en dus braaf met de meerderheid van het publiek mee klapte. Overigens, zelfs voor niet ingewijden hoort het vaak duidelijk te zijn van de lichaamstaal van de uitvoerenden dat applaus welkom is; dat is in het geval van Rossfelder als hij demonstratief de hals van zijn gitaar in een verticale positie brengt, of als de zangeres haar bladmuziek laat zakken. Maar alweer, in zo’n rijk geschakeerd gezelschap van al dan niet gepensioneerde boeren en dorpelingen die maar eens in het jaar naar een concert gaan, is dat gebrek aan etiquette geen enkel probleem. Zowel Rossfelder als Boukoff hadden er in elk geval geen enkele moeite mee, en namen het “illegale” applaus dankbaar en met een glimlach in ontvangst. Waarschijnlijk dachten ze dat ze beter afwaren met een publiek dat dan weliswaar de concert etiquette niet beheerste, maar in elk geval eerlijk en oprecht van de muziek genoot!

Voor onze eigen website klik hier