Some like it hot

Sue had besloten om iets te maken dat we al heel lang niet hadden gegeten. Toen we nog in Nederland woonden gingen we vaak op zaterdag bij Abdul, een Surinaams eethuis in Zoetermeer, een broodje kippenlevertjes scoren. Overheerlijk, en niet te krijgen in Frankrijk, althans niet hier in de buurt. Rond zeven uur ’s avonds hing er een prikkelende geur in de keuken; dat werd veroorzaakt door een Madam Janet peper die meegebakken werd met de levertjes. De scherpte van het gerecht was navenant, zo heet zelfs, dat Sue zelf het nauwelijks kon eten. En dan had ze de zaadjes nog wel weggelaten!
Als het over heet eten gaat, duikt er altijd wel een opmerking over de kwaliteit van Indiase restaurants hier in de buurt op. Een tijdje terug hadden we via Facebook gehoord, dat er een goed Indiaas restaurant in Chalon zou zijn. We waren er daarna een keer geweest, en hadden daar het buffet genomen onder het motto “dan proef je van alles wat”. Maar uiteraard geen echt hete gerechten, want dan schrik je Franse cliëntèle af. Het geheel was niet slecht, maar het was ook geen halleluja ervaring. En omdat we vandaag voor een wissewasje naar Chalon moesten, en de smaak van Madam Janet ons nog steeds op de lippen brandde, besloten we het nóg een keer te proberen, dit keer à la carte.
Het wissewasje ging over ca. € 7.00 die we werden verondersteld te betalen, en die kosten werden ten onrechte op ons verhaald. Volgens Michelin verspijker je om naar Chalon heen en terug te rijden ca. € 8.00 brandstof, dus of de expeditie economisch gezond was valt te betwijfelen. Maar, en dat geldt voor ons net als voor de Fransen, voor een goede lunch heb je slechts een heel zwak excuus nodig.
Mijn kennis van de Indiase keuken stamt uit mijn Singaporese tijd, die van Sue uit de restaurants die je in Engeland in elk gat vindt, en de ervaring opgedaan tijdens een Indiase vakantie. In Engeland, weet ik uit ervaring, is een Vindaloo zo ongeveer het heetste van het heetste, hoewel er ook nog zoiets bestaat als Phal, en dat is een nóg hetere curry. Op het menu van Bollywood waren de gradaties weer anders. Bij de hete curries was Madras de minst hete, Vindaloo heet en Jalfrezi het heetst. En omdat ik alléén uit de Maleisische keuken beef curries ken, terwijl je die bij Hindoes uiteraard niet kunt krijgen, was ik verbaasd dat er net zoveel verschillende garnalen-, kip-, lams- als beef curries op de kaart stonden. Maar alweer, waarschijnlijk waren de uitbaters van oorsprong moslims, en het eten van beef staat hen niets in de weg. Ik bestelde dus voor de verandering een boeuf Jalfrezi, en hoewel niet zo heet als de levertjes van gisteren, was dit de eerste curry die ik in een Frans restaurant at die het predikaat heet verdiende. Waarvan acte! En het rundvlees had de consistentie van een goede stooflap, en viel al uit elkaar als er met je vork alleen maar naar wees.
Ik heb dus inmiddels mijn eerste indruk herzien, en kijk er nu alweer naar uit wanneer we wéér een excuus hebben om naar Chalon te gaan. Uiteindelijk hebben we nu bijna alles “in de buurt”. Voor de Indiër kunnen we naar Chalon, voor een Chinees naar Mâcon. Alleen voor een Indische maaltijd moeten we wachten tot één van onze regelmatige gîtegasten weer eens een maaltijd meebrengt!

Voor onze eigen website klik hier.