Monnikenwerk

Toen ik voor de eerste keer de winkel in Taizé zag, met al het tentoongestelde aardewerk dat daar te koop is, zag ik in mijn op hol geslagen fantasie altijd rijen monniken achter pottenbakkersschijven zitten, driftig schoppend om wéér een kopje, schotel of bord af te leveren voor de verkoop.

De winkel in Taizé

Dat beeld werd wreed verstoord nadat we in de krant hadden gelezen dat de pottenbakkers open dag hielden in de werkplaatsen in Taizé. Altijd in voor een uitje, en om iets nieuws te leren togen we dan ook naar de heuvel, waar rond 11h00 de werkplaatsen open gesteld zouden worden voor bezoekers.
Dat idee van honderden oude monniken, krom geworden van achter het wiel zitten bleek niet echt te kloppen. We werden welkom geheten door een jonge broeder, die ons eerst naar de kleimixers en de persen bracht. Die stonden weliswaar in een kleine ruimte, maar toch kon je niet echt meer van handwerk spreken. De mengtrommel was groot, en de pers die groot aantal kleitabletten perste van pakweg 100 x 50 x 8 cm³ en de strengpers die er een worst van ca. 20 cm doorsnede uitgooide vielen niet echt meer onder de hobbygereedschappen.

De pers voor de kleitabletten - Taizé

Ook de potten, kannen, bekers, kommen enz. werden, in de volgende werkplaats, min of meer machinaal gemaakt. De broeders die hier werkten waren bijna allemaal gekleed in een soort voorschoot, en alleen het feit dat ze bijna allemaal op sandalen rond liepen wees erop dat het hier om broeders ging. Ik neem tenminste aan dat in een industriële aardewerkfabriek de arbeiders veiligheids-, of in elk geval dichte schoenen dragen.

Strengpers - Taizé

We zagen dus de hele productielijn, van vormen met behulp van persen, gieten in mallen, emailleren en glazuren, het maken van de diverse glazuren, het bakken in twee ovens met een inhoud van 1 m³ elk tot en met het handmatig beschilderen van diverse soorten aardewerk, zoals dienbladen, borden, kommen, etc. Dat laatste gaat overigens alleen op bestelling. Het voornaamste verschil met een industriële aardewerkfabriek is eigenlijk, dat de broeders er werken wanneer het hen uitkomt. De productielijn is dus behoorlijk flexibel, waarschijnlijk een van de redenen waarom de broeders de verkoop niet altijd bij kunnen benen.
En hoewel mijn plastische voorstelling van hoe het daar toeging volledig aan gruzelementen lag, was het toch een interessant en leerzaam bezoekje.

Werkplaats met mallen in Taizé

Gasten van La Tuilerie de Chazelle kunnen weliswaar niet op de bonnefooi de werkplaatsen bezoeken, maar ook de winkel van Taizé, die elke dag open is, is een bezoekje waard.