Guitares en Cormatinois – Alexandre Baty

Hoewel ik niet de illusie koester dat mensen speciaal voor dit festival naar Cormatin komen, is het toch goed te weten dat als je, om wat voor reden dan ook rond festivaltijd in deze hoek zit, het de moeite loont om één of meer concerten te bezoeken. Het eerste (uitstekende) concert werd gegeven in de kerk van Cormatin door Alexandre Baty, een jonge veelbelovende trompettist, die eerste werd bij internationale concoursen in Budapest en Praag, en als solist werkt bij diverse Franse orkesten. Baty gaat binnenkort naar Amsterdam, waar hij solist wordt bij het Concertgebouw Orkest. Hij werd begeleid door Véronique Goudin-Léger op de piano.
Het concert begon met het concerto voor twee trompetten en orkest van Vivaldi, waarbij Guy Touvron, artistiek directeur van het festival “Guitares en Cormatinois” en toonaangevend Frans trompettist de tweede partij voor zijn rekening nam. Vervolgens stonden op het programma het bekende trompet concerto van Haydn, een concerto van Tartini (Italiaans barokcomponist) en 2 stukken van Vassilly Brandt (1869-1923) resp. Oskar Böhme (1870-1938).

Goudin schitterde als soliste in de prélude no. 6 van Rachmaninov.
De 19de eeuwse kerk heeft een fraaie akoestiek voor dit soort muziek; het is verbazingwekkend is hoe helder de hoge noten van de trompet doorklinken in dit gebouw.
Na afloop is er dan nog een etentje voor en met musici en vrijwilligers, en hoewel ook dat zéér de moeite waard was, is dat voor de “gewone” betalende concertbezoekers helaas niet weggelegd…..

Voor onze eigen website klik hier.

Spiderwoman

De publicatie van “onze” brochure het “Bulletin Municipal 2011” (Cormatin) is elk jaar weer een grote bron van vreugde. Niet alleen wordt daar uitputtend verslag gedaan van het jaarlijks opnieuw de kop opstekend vandalisme (dit jaar waren wéér de kerstversieringen het slachtoffer), maar ook van nieuwe projecten die dit jaar op stapel staan. Dus degenen die niet naar de nieuwjaarswens van de burgemeester in het dorpscentrum konden komen luisteren, kunnen hun kennis ophalen met dit kleine boekwerkje.
Eén van de hoogtepunten voor dit jaar is de start van de bouw van de nieuwe school, een project onder auspiciën van zowel de gemeentebesturen van Cormatin en Malay als van de Communauté de Communes entre Grosne et Guye (CCGG) waarvan de burgemeester van Cormatin de President is. De school moet er voor zorgen, dat de kindertjes van Cormatin zowel als van Malay klaar worden gestoomd voor het echte leven.
Een ander groot nieuw project is de bouw van een klimwand bij Ameugny. Hoewel dit ook al in het Bulletin van 2010 werd genoemd, was de 2011 editie wat specifieker. Er stond een klein kaartje bij van het gehucht bij Ameugny dat “Bois Dernier” heet, en de voormalige steengroeve van Ameugny was omcirkeld als de plaats van de toekomstige klimwand. Nu fiets ik een aantal keren per week langs de voie verte, steek de D14 over bij het Musée du Poilu, en kom derhalve vaak langs die steengroeve. Ik had daar echter nog nooit iets bijzonders opgemerkt. Onlangs echter fietste ik langs de D981 naar Cormatin, en toen viel mijn oog op een rotspartij(tje) langs de voie verte, nét zichtbaar vanaf de grote weg. Op de terugweg ging ik via het fietspad, en toen zag ik inderdaad een stukje rotswand, dat er uitzag als het restant van een steengroeve, met een lengte van zo’n 20 m oprijzen tot de duizelingwekkende hoogte van een meter of vier. Thuisgekomen ontspon zich een discussie over de mogelijkheden van de klimwand, en we kwamen min of meer tot de conclusie dat dit een veredeld klimrek zou worden voor de leerlingen van de nieuwe school.
Maar echt bevredigend was die verklaring toch ook niet, en de dag erop, toen we met de auto op stap waren naar een klant, parkeerden we op de terugweg bij Bois Dernier en liepen een stukje langs de voie verte richting Taizé. Het stukje wand, dat ik eerder vanaf de weg had zien liggen, bleek het laagste deel van een steengroeve te zijn; Vanaf daar ging de heuvel vrij steil omhoog, en tussen allerlei struikgewas en geboomte door zagen we daar een wel degelijk steile wand oprijzen, met een geschatte totale hoogte (vanaf de voie verte) van een meter of veertig. Dat leek er meer op. Vanaf de voie verte bleek het onmogelijk een fatsoenlijke foto te maken. Ik was nog steeds een beetje aan het rond kijken op de voie verte zelf, toen ik de apotheekster met haar zoontje tegen kwam. Het gesprek kwam snel op de klimwand, en ze waarschuwde me voor het gevaar dat daar dreigde: gaten in de grond, vallend gesteente, enz. Intussen was ik Sue kwijt geraakt. Die bleek via een pad bij Bois Dernier omhoog geklommen te zijn, en had de onderkant van het tweede stuk rotswand gevonden. Toen ik haar uiteindelijk bereikt had, had ik een vrij uitzicht op wat de klimwand zou gaan worden. En wie schetst mijn verbazing toen ik Sue daar, als een klein uitgevallen Spiderwoman, tegen de wand aangeplakt zag?

Voor onze eigen website klik hier

hoofdrekenen

In de serie “kransleggingen” volgt hier een uitzending mogelijk gemaakt door onze plaatselijke overheid. Op 18 juni wordt herdacht dat generaal de Gaulle vanuit Londen in 1940 zijn landgenoten opriep om op te staan tegen de bezetter. Dat resulteert in Cormatin in slechts één kranslegging, die bij Bois Dernier. Op de lage opkomst na (in totaal 14 man) gebeurde er weinig schokkends. De proclamatie van de Gaulle werd voorgelezen, uit Monsieur P.’s eeuwenoude cassettedek klonk een stukje uit een BBC uitzending van de Gaulle gevolgd door de Marseillaise, en daarna marcheerde men af richting …. Nee, niet één van de 3 gebruikelijke cafés, maar richting Camping Municipale.

Het cafetaria daar had de burgemeester attent gemaakt op haar bestaan, en aangezien het iedereen gegund wordt een graantje mee te pikken van het glaasje wijn na afloop, staat in het vervolg de camping ook op Monsieur B.’s lijst. Hij meldde zelfs hoopvol, dat we nu voor iedere kranslegging een ander café konden gebruiken, tot hij op zijn vingers aftelde dat er niet 4, maar 5 kransleggingen per jaar zijn!

Voor onze eigen website klik hier.

Nouvelle Vague (deel 2 en slot)

Degenen die deze Blog op Facebook of via een e-mail vinden: voor de bijbehorende diashow moet je de “echte” Blog aanklikken.

Het feest voor de Cormatinois begon op een zonnige zaterdagochtend, rond 11 uur.
Alle “Conscrits” (die zich hadden ingeschreven, en die hadden betaald voor zichzelf en hun aanhang) verzamelden zich met hun partners, kinderen of vrienden op de parkeerplaats van het Château, en kregen hun eigen hoed en rozet uitgereikt. De jongens geboren in 2000 kregen een zwarte hoed met lichtblauw lint, de meisjes een witte hoed, mannen en vrouwen geboren in 1990 droegen een zwarte hoed met rood-wit-blauw lint, enz.
1980 ontbrak in Cormatin, maar de kleur van de hoeden was voor de diverse Classes : 1970 - oranje; 1960 - rood; 1950 - donkerblauw, 1940 - paars, 1930 en 1920 - wit met rood-wit-blauw lint. De rozetten waren meestal in de kleur van de hoeden, en toonden het jaar dat de drager 20 jaar oud was.
Het feest was niet beperkt tot Cormatinois alleen, ook de inwoners van Malay, Ameugny en Taizé waren uitgenodigd. Het ging in totaal om een kleine 30 Conscrits.




Nadat een ieder zijn of haar hoed en rozet had ontvangen, werd een optocht gevormd, die vanaf de verzamelplaats naar het eind van het dorp ging, omkeerde en eindigde bij het oorlogsmonument. Maar de optocht was geen gewone optocht. De Conscrits liepen per Classe gearmd, en elke rij maakte zowel een voorwaartse als zijdelingse beweging, waardoor de optocht zich als een soort golf (“vague”) door het dorp voortplantte. Bij het monument aangekomen werd er een krans gelegd, waarna de hele colonne zich weer in beweging zette naar het dorpshuis op de heuvel Saint-Roch voor een verre d’amitié met hapjes. Inmiddels had de aanhang zich bij de Conscrits gevoegd. Wie denkt dat het daarmee afgelopen was, had het mis. Nu was het tijd voor de groepsfoto van alle Conscrits, en voor de foto per Classe. En toen ook dat er opzat, was het tijd voor de lunch. Conscrits zowel als aanhang reden naar een restaurant in Malay, waar een copieuze 6-gangen maaltijd werd geserveerd. En alsof dat nog niet genoeg was, trad na de maaltijd een band aan die Franse chansons en cabaret ten beste gaf, waarna de aanwezigen tot in de kleine uurtjes door gingen met feesten en dansen. Wat oorspronkelijk een onschuldig feestje leek, bleek ons bezig te hebben gehouden van elf uur ’s ochtends tot een uur of drie in de vroege ochtend van de volgende dag. De lunch alleen al duurde van twee tot zes uur ’s middags.
Als zo’n traditie in Nederland had bestaan in 1965, zou ik misschien met iets meer plezier hebben terug gekeken op mijn 18 maanden bij lichting 65-5!

De website van La Tuilerie de Chazelle

Nouvelle Vague (deel 1)

Frankrijk blijft ons verbazen. We dachten, dat we inmiddels wel op de hoogte waren van alle festiviteiten in de omgeving, tot we wéér op iets nieuws stuitten. We hadden al eerder banieren in de straten van de diverse stadjes hier in de buurt zien hangen, met het raadselachtige opschriften in de trant van “Conscrits 08” of “Classe 06”, maar we hadden dat nooit begrepen, laat staan dat we wisten dat dit een groot festijn voorspelde.
Conscrit associeerde ik automatisch met militaire dienstplicht. En aangezien ik het twijfelachtige genoegen heb gesmaakt 18 maanden hare majesteits wapenrok te mogen dragen, en daar geen enkele plezierige herinnering aan heb overgehouden, was ik niet echt benieuwd naar wat dat “feest” nou precies inhield.
Toen echter mijn partner uitgenodigd werd voor een vergadering ter voorbereiding van het feest van de Conscrits Classe 0 in de Cormatinois werd het tijd voor wat research.
De oorsprong van dit feest ligt ergens tijdens de Franse revolutie, toen de dienstplicht werd ingevoerd. Toen na verloop van tijd het aanbod de vraag begon te overtreffen, werd door loting bepaald wie moest dienen. Naar verluidt begon de traditie in Villefranche-sur-Saône. De loting vond plaats ergens in januari, en op de dag voor het vertrek naar het leger werd er feest gevierd door alle twintigjarigen. Voor de één was het feest omdat hij niet in dienst hoefde, voor de ander omdat hij volk en vaderland mocht dienen.
Hoewel de dienstplicht inmiddels al lang is afgeschaft, wordt het feest van de Conscrits nog steeds met veel verve gevierd. En niet alleen in Villefranche; het verschijnsel heeft zich inmiddels verbreidt in de Beaujolais en de Mâconnais. Ook in de Elzas is het niet onbekend. Een soortgelijk en verwant fenomeen is het feest der “Classe”, waarbij alle inwoners van een commune die in een jaar zijn geboren dat eindigt op hetzelfde cijfer (1923, 1933, ... 2003, de “Classe 3” bij voorbeeld) feest vieren op een bepaalde dag. Hier in de Mâconnais lijken beide feesten gecombineerd te zijn tot één groot feest. Wat er op zo’n dag plaats vindt, hebben we aan den lijve mogen ondervinden. Maar om de lengte van deze Blogs nog een klein beetje binnen de perken te houden, verwijs ik voor het vervolg graag naar deel 2.

De website van La Tuilerie de Chazelle