Nouvelle Vague (deel 2 en slot)

Degenen die deze Blog op Facebook of via een e-mail vinden: voor de bijbehorende diashow moet je de “echte” Blog aanklikken.

Het feest voor de Cormatinois begon op een zonnige zaterdagochtend, rond 11 uur.
Alle “Conscrits” (die zich hadden ingeschreven, en die hadden betaald voor zichzelf en hun aanhang) verzamelden zich met hun partners, kinderen of vrienden op de parkeerplaats van het Château, en kregen hun eigen hoed en rozet uitgereikt. De jongens geboren in 2000 kregen een zwarte hoed met lichtblauw lint, de meisjes een witte hoed, mannen en vrouwen geboren in 1990 droegen een zwarte hoed met rood-wit-blauw lint, enz.
1980 ontbrak in Cormatin, maar de kleur van de hoeden was voor de diverse Classes : 1970 - oranje; 1960 - rood; 1950 - donkerblauw, 1940 - paars, 1930 en 1920 - wit met rood-wit-blauw lint. De rozetten waren meestal in de kleur van de hoeden, en toonden het jaar dat de drager 20 jaar oud was.
Het feest was niet beperkt tot Cormatinois alleen, ook de inwoners van Malay, Ameugny en Taizé waren uitgenodigd. Het ging in totaal om een kleine 30 Conscrits.




Nadat een ieder zijn of haar hoed en rozet had ontvangen, werd een optocht gevormd, die vanaf de verzamelplaats naar het eind van het dorp ging, omkeerde en eindigde bij het oorlogsmonument. Maar de optocht was geen gewone optocht. De Conscrits liepen per Classe gearmd, en elke rij maakte zowel een voorwaartse als zijdelingse beweging, waardoor de optocht zich als een soort golf (“vague”) door het dorp voortplantte. Bij het monument aangekomen werd er een krans gelegd, waarna de hele colonne zich weer in beweging zette naar het dorpshuis op de heuvel Saint-Roch voor een verre d’amitié met hapjes. Inmiddels had de aanhang zich bij de Conscrits gevoegd. Wie denkt dat het daarmee afgelopen was, had het mis. Nu was het tijd voor de groepsfoto van alle Conscrits, en voor de foto per Classe. En toen ook dat er opzat, was het tijd voor de lunch. Conscrits zowel als aanhang reden naar een restaurant in Malay, waar een copieuze 6-gangen maaltijd werd geserveerd. En alsof dat nog niet genoeg was, trad na de maaltijd een band aan die Franse chansons en cabaret ten beste gaf, waarna de aanwezigen tot in de kleine uurtjes door gingen met feesten en dansen. Wat oorspronkelijk een onschuldig feestje leek, bleek ons bezig te hebben gehouden van elf uur ’s ochtends tot een uur of drie in de vroege ochtend van de volgende dag. De lunch alleen al duurde van twee tot zes uur ’s middags.
Als zo’n traditie in Nederland had bestaan in 1965, zou ik misschien met iets meer plezier hebben terug gekeken op mijn 18 maanden bij lichting 65-5!

De website van La Tuilerie de Chazelle