Guitares en Cormatinois – Poulet en Saraglou

Ik heb het concert van Adèle Bracco – zang en Thierry Moncheny - gitaar bewust gelaten voor wat het was. Ongelukkig genoeg was de dag van het concert een nogal regenachtige, zodat de organisatie besloot het concert te verplaatsen van Saint-Hippolyte naar de kerk van Bonnay. Het concert was aangekondigd als “Vocal Jazz – Viva Brasil!”, en aangezien ik niet erg gek ben op Braziliaanse muziek en onder jazz wat anders versta dan een avond bossa nova’s en samba’s laat ik dit concert maar voor wat het was. Mensen met een meer op dansen gerichte belangstelling voor muziek zullen zich ongetwijfeld vermaakt hebben.
Gisteren echter was er een concert in de romaanse kerk van Chazelle door Gérard Poulet – viool en Dimitris Saraglou – piano.
Eén van de tekortkomingen van de programma’s voor deze concerten vind ik dat de aankondiging vaak weinig zegt. “Le violon virtuose” kan wat mij betreft net zo goed op de primas van een zigeunerorkest slaan die de zingende kanarie uit zijn viool weet te persen als op Stéphane Grappelli in een up-tempo jazz-classic, of op een klassiek violist die de Sarasate’s Zigeunerweisen foutloos speelt. “Sonates van Mozart, Beethoven en Brahms” maakt de beslissing om naar zo’n concert te gaan al een stuk makkelijker.

Enfin, om de een of andere reden had ik het gevoel dat dit wel eens een erg goed concert zou kunnen worden. Beide musici hebben hun sporen verdient, de een doceert in Japan, de ander in België, en het programma zag er veelbelovend uit. Dat de Kreutzer sonate op het programma stond hielp daar enorm bij; het is één van mijn favoriete Beethoven sonates.
De kerk van Chazelle bleek een beduidend betere akoestiek te hebben dan de kerken van Bonnay en Cormatin, en Mozarts sonate no. 13 KV 454 was al een feest voor het oor. Bij de Kreutzer sonate gingen alle remmen los, en de sonate no. 3 van Brahms werd ook voortreffelijk ten gehore gebracht. Het enige jammere vond ik, dat ze de Kreutzer sonate niet voor het laatst hadden bewaard, zoals in het programma stond. Mijn avond kan doorgaans echt niet meer stuk als het beste stuk voor het laatst blijft liggen. Maar er zijn ongetwijfeld Brahms liefhebbers die er volledig mee instemden dat Brahms voor het laatst werd bewaard.

Het tweetal kreeg een wat mij betreft welverdiende staande ovatie, en de Franse manier om te vragen om een toegift (applaus, overgaand in ritmisch handgeklap) leverde twee toegiften op. En hoewel er weinig gitaren waren te bekennen in de programmering van dit concert, was de consensus bij de aanwezigen, dat dit tot nu toe verreweg het beste concert was uit de serie “Guitares en Cormatinois”.

Voor onze eigen website klik hier.