In september 2016 kwamen de brochures uit voor de concertseries voor het seizoen 2015-2016. In Nederland waren we (weten we nu) erg verwend; een stad als Rotterdam heeft de Doelen, Den Haag de Anton Philipszaal, Amsterdam het Concertgebouw en het Bimhuis, en per jaar een aantal interessante klassieke, jazz- of wereldmuziek-concerten uitzoeken was nooit echt moeilijk.
 |
| Vader en zoon Diabaté - Internet |
Schaal speelt daarbij natuurlijk wel een grote rol. Rotterdam heeft ca. 600 000 inwoners, en de grootste stad hier in de buurt, Chalon-sur-Saône, telt nog geen 50 000 zielen. Om over Mâcon (35 000), Montceau-les-Mines (20 000), Le Creusot (25 000) en ons zenuwcentrum Cluny (5 000) maar te zwijgen.
Series als "Grootmeesters van de piano" met o.a. Brendel kun je hier dus wel vergeten. En voor iets vergelijkbaars als North Sea Jazz moet je wel naar Antibes Juan-Les-Pins of Montreux toe.
Wil je dus iets interessants vinden is het zoeken geblazen. In de Chalon brochure vond ik een concert van twee Malinese kora spelers die bij het nazoeken met Google een paar interessante Youtube bestanden op internet bleken te hebben staan.
 |
| Vader en zoon Diabaté - Internet |
En dus, niet gehinderd door enige kennis, kochten we kaartjes voor wat een Afrikaans concert zou kunnen zijn. Ook hier werden we (plezierig) verrast. Niet alleen bleken de twee heren (vader en zoon) een bijna volle zaal te hebben getrokken (geschat ca. 800 man) maar daarenboven ook nog eens een stel uitstekende muzikanten te zijn. De kora is een harp met een heel apart geluid en met een halve kalebas als klankkast, waarbij alle overige onderdelen (oorspronkelijk) van onderdelen (bot, huid, tanden) van gazelles werden gemaakt. Het was een bijzonder interessant concert, waarbij ik zelfs mijn ingebouwde aversie tegen de harp als solo-instrument moeiteloos opzij kon zetten.
 |
| Michael Palin's Sahara - Internet |
Pas bij thuiskomst ontdekten we dat het in dit geval niet om een paar obscure Afrikaanse muzikanten ging, maar dat beide mannen op grote internationale festivals (Glastonbury, Roskilde, Brighton) volle "zalen" trokken. Dat verklaart naar alle waarschijnlijkheid ook het gebruik van een wah-wah pedaal in het laatste stuk dat ze speelden. En ik werd er door mijn zoon fijntjes aan herinnerd dat ik Toumani ooit in 2002 op TV had gezien in de serie van Michal Palin over de Sahara. Waarvan acte!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten