Festival Guitares en Cormatinois

Afgelopen zaterdag was alweer het tweede concert uit een serie van vijf. Het eerste concert was op zondag 7 juni in de kerk van Malay. Het was een concert door een klassiek gitarist, Emmanuel Rossfelder, iemand die zijn sporen op de gitaar duidelijk verdiend heeft. Voorafgaand aan zijn optreden was de prijsuitreiking van een gitaarconcours voor jongeren. Het geheel werd aan elkaar gepraat door Guy Touvron, een bekend klassiek trompettist hier uit de buurt.
Werden voorheen (bijna) alle concerten gegeven in de kerk van Cormatin, dit jaar heeft men gekozen voor een gespreide aanpak.
Het tweede concert was bij het Plan d’Eau in Cormatin. Een Plan d’Eau is volgens het woordenboek een waterpartij. In Cormatin is het een plas water, qua grootte iets tussen een meertje en een hele grote vijver in. Daar mag voor zover wij weten in gevist worden, en het grasveld eromheen wordt ’s zomers druk gebruikt voor picknicks. Er staat een gebouwtje vlakbij, met een soort bar erin en wat toiletten. Gisteren was het gebouwtje omgetoverd tot concertzaal. Het concert werd gegeven door een viertal Italianen uit Sicilië, die zich in Lyon gevestigd hebben. Het programma bestond uit Siciliaanse en Napolitaanse volksliedjes; de mannen speelde afwisselend op een groot scala aan gitaren, een mandoline, een accordeon, een dwarsfluit en verschillende tamboerijnen.
Al met al was het een heel aardig concert, en we vermaakten ons uitstekend.
Wat ons bij dit soort evenementen altijd weer verbaasd, is dat al het werk door een héél klein groepje mensen wordt verzet. Het is altijd de vrouw van de burgemeester met een paar gemeenteraadsleden, geholpen door drie of 4 dames en heren die je ook regelmatig in Cormatin tegen komt (niet zó vreemd, voor een “stadje” met ca. 500 inwoners), die de stoelen klaar zetten, opbergen, kaartjes verkopen en controleren, de bar beheren, wafels bakken, broodjes beleggen, enz.
We waren de eerste klanten aan de bar, en er brak lichte paniek uit toen ik een glas wijn wilde, en toen bleek dat er geen kurkentrekker aanwezig was. Er werd druk getelefoneerd, en de kurkentrekker werd, 10 minuten later, met een auto afgeleverd.
Inmiddels had ik mijn bestelling veranderd in een glas crémant de Bourgogne, waar een champagnekurk op zit.
Terwijl het concert door ging, zag je de dames achter de bar nerveuzer worden. Ze stonden te wachten op de pauze, zodat ze nog wat drank en hapjes konden slijten.
Na een uur was de Lyonnese maffia nog steeds aan het kwelen, en het leek erop dat er geen eind aan zou komen. Maar na anderhalf uur vonden de heren het wel genoeg, namen afscheid, kwamen nog één keer terug voor een toegift, en toen was het concert afgelopen.
Weliswaar deed de ceremoniemeester nog een oproep om toch vooral nog iets te nuttigen voordat de mensen het Plan d’Eau verlieten, maar de meerderheid hield het toch voor gezien, en kuierde rustig naar de auto toe.
Gelukkig gaf een aantal mensen toch nog gehoor aan de oproep, en bleef nog even plakken. Maar het zou beter geweest zijn, als de organisatie van te voren even overlegd had met de muzikanten …..
De website van La Tuilerie de Chazelle