Dorpspraat

Dat het leven in een dorp van het formaat Cormatin vaak veel weg heeft van het dagelijks leven in het fictieve Clochemerle, is al meerdere malen aangetoond in deze Blog.
Een oudere aflevering kreeg onlangs weer eens een vervolg.

Begrip voor elektronica van oudere inwoners houdt niet altijd gelijke tred met de voortgang van de techniek. De nieuwe versterker, aangeschaft door de Commune, en niet, zoals ik abusievelijk aannam, door onze oudstrijder en ex-gedeporteerde Monsieur P. zelf, was weer in volle glorie aanwezig tijdens de kranslegging op bevrijdingsdag bij het monument voor de gevallenen. Na de gebruikelijke redevoeringen moest de Marseillaise weer door het dorp schallen; Monsier P. was echter vergeten hoe de CD-speler werkte, en na fanatiek aan allerlei knoppen gedraaid en op diverse schakelaars gedrukt te hebben, waarbij ook de vaandeldrager het vaandel moest laten zakken om Monsieur P. een handje te helpen, knalde de Marseillaise eruit alsof er een House Party aan de gang was. Het lawaai was hard genoeg om de gevallenen uit hun eeuwige slaap te rukken. Maar dat was nog niet het einde van het officiële gedeelte. Nadat ieders hart weer op normaal ritme sloeg, verplaatste de hele groep zich naar het monument voor de gedeporteerden uit WO II, even buiten het dorp. Wie dacht, dat monsieur P. de CD-speler gewoon voor de zekerheid aan had laten staan, kwam bedrogen uit. Dit keer kreeg hij er namelijk in het geheel geen geluid meer uit. De menigte werd wat onrustig, waarna Monsieur P. aankondigde, dat we dan de Marseillaise maar gewoon moesten ZINGEN. En werd zonneklaar, dat niet alleen Nederlanders moeite hebben met hun volkslied; ook een groot deel van de aanwezigen, met inbegrip van de burgemeester, leken met stomheid geslagen.
Na dit ongemakkelijke intermezzo kan de burgemeester aankondigen waar dit keer de vin d’honneur zou worden genuttigd, en dat er nog meer op het programma stond: het uitreiken van “Un diplôme d’honneur pour les vétérans de la Seconde Guerre Mondiale”. Dat moest voor de wijn gebeuren, en één van de “gelukkigen” was Monsieur P. Na afloop van deze plechtigheid nam Monsier P. nog even het woord. En dat bleek geen dankwoord te zijn, maar een klacht over het feit dat “Parijs” zoveel jaar na dato niet veel meer wist te doen voor de Franse soldaten uit WO II dan te komen met een voddig stukje fotokopie op flyer formaat. Het woord “riducule” was het hoofdbestanddeel van zijn betoog. En ik denk dat bijna alle aanwezigen, de burgemeester incluis, het daar diep in hun hart eigenlijk wel mee eens waren.
De website van La Tuilerie de Chazelle