Cats, maar niet de musical

Vorig jaar werden we op een dag opgeschrikt door wat lawaai op de vliering van het toiletblok van de camping. Af en toe was er wat gehol te horen, alsof er een eekhoorn of een relmuis bezig was, en een enkeling meende ook gemiauw gehoord te hebben. Eekhoorns hebben we hier in overvloed, en ook relmuizen of zevenslapers zijn geen onbekenden op onze zolders.
Maar katten? Nooit gezien. Uiteindelijk werd het raadsel opgelost, toen er drie schattige kattenkopjes boven de balken verschenen, die de kampeerders nauwlettend in de gaten hielden. Sinds die tijd hielden wijzelf de zaak ook wat beter in de gaten. Het bleek, dat een kat uit waarschijnlijk een naburige boerderij een rustige plek had gezocht om een nest jongen te werpen, en bij ons op de vliering van het toiletblok die rust ook had gevonden. Hoewel we geen katten in huis kunnen hebben vanwege een allergie van een van ons beiden, wilden we eigenlijk best wel één of meer “buitenkatten” hebben om de veldmuizen en mollenpopulatie een beetje onder de duim te houden. We kochten dus een zak kattenvoer, zetten een schaaltje met voer en een bakje water neer, en wachtten de dingen af die komen gingen. Het bakje werd in eerste instantie ’s ochtends leeg gegeten door de moederpoes, die na het zogen van haar jongen weer naar haar eigen stek vertrok, de jongen achterlatend. We hadden gehoord, dat als je katten aan je wilt binden, je ze regelmatig op moet pakken, aaien, kortom ze als een baby moet koesteren. Niemand vertelt je echter, hoe je die roodgestreepte schichten te pakken kunt krijgen, als ze als een raket de dakspanten in vliegen zodra je ook maar naar ze wijst. Na verloop van tijd vonden we in de toiletblokken een aantal aan flarden gescheurde, her en der verspreide stukken toiletpapier rond zwerven. Het leed geen twijfel, dat onze jongste bewoners hadden ontdekt, dat een rol toiletpapier prachtig speelgoed is voor jonge katjes. De moederpoes kwam nog wel steeds op bezoek, maar die bezoeken werden wat minder regelmatig. We moesten een paar dagen weg en hadden een voederautomaat gekocht. Dat is een simpele siloachtige bak met een opening onderin. De zwaartekracht hoort het reservoir onder de opening gevuld te houden, maar niets belet jonge katjes om Newton een handje te helpen. Toen we terug kwamen, lag het kattenvoer letterlijk overal verspreid. Maar aan alle goede dingen komt een eind. Op een dag marcheerde moederpoes het terrein op, miauwde een paar keer klagelijk, en het drietal ging in draf achter de moeder aan en verdween in het bos. Eén kwam er nog een tijdje terug, maar ook dat was part-time. De laatste keer dat hij at en we hem zagen, was kerst vorig jaar.
Wie schetst onze verbazing toen twee kampeerders terug kwamen van een wandeling naar Chazelle, en met een kat op hun hielen terug kwamen! Het is een heel lief wit poesje, helemaal niet schuw, erg aanhalig, die zich door de kampeerders, en ook door ons heerlijk laat verwennen. We hebben inmiddels weer nieuw kattenvoer gekocht, trakteren het beestje regelmatig op restjes vis uit een blikje, en het lijkt er (na een aantal dagen) op dat de poes het hier dik naar de zin heeft. Hoe lang deze poes denkt te blijven weten we uiteraard niet, maar voorlopig zijn de vooruitzichten gunstig en blijven we het beste er van hopen.
Inmiddels is mijn verhaal achterhaald door de werkelijkheid. Op 24 juli hebben we als een stel "dwaze moeders" rondgedoold over ons landgoed, lawaai makend met een lepel in een blikje (de poes reageerde altijd onmiddellijk op dat geluid), maar wie er ook op kwam draven, geen poes.....
De website van La Tuilerie de Chazelle