Taal is uiteraard het eerste struikelblok waar je tegenaan loopt. Maar goed, als je eenmaal besloten hebt te emigreren, kun je je natuurlijk inschrijven bij bijvoorbeeld de Alliance Française, waar ze uitstekende cursussen Frans op alle niveaus geven, variërend van een cursus voor mensen die nooit een woord Frans hebben gehad op school tot cursussen voor zéér vergevorderden. En de rest leer je dan “vanzelf” wel, als je over je tuinhek leunt om een babbeltje met de buren te maken.Leeftijd speelt natuurlijk ook een rol. Jonge mensen met kinderen zullen, via school en schoolvriendjes van hun kinderen, eerder contact maken dan oudere mensen, die géén anderen als springplank kunnen gebruiken.
Ik zal hieronder onze specifieke ervaringen met dit verschijnsel proberen te beschrijven. Allereerst hadden we ons blijmoedig, 3 jaar vóór emigratie, ingeschreven bij de Alliance Française. De cursussen waren redelijk schools, ook met huiswerk af en toe, waardoor ik het idee had dat we aardig wat wisten na 3 jaar. En dan trek je in je nieuwe woonstee, een mooi oud huis omringd door 4.5 hectare weiland, een bos aan de andere kant van het huis, en Chazelle, een bijna ontvolkt gehucht op 2 km afstand. Ik weet inmiddels uit ervaring dat je over je tuinhek kunt leunen tot je een ons weegt, maar als je met je buurman wilt communiceren heb je minstens een megafoon nodig, als er al iemand thuis is tenminste. Dat waren problemen waar we niet echt op gerekend hadden. Maar daarom niet getreurd. We vonden al snel een dame in een dorp 7 km verderop, die franse les aan buitenlanders gaf. Agnés R., onze lerares, is een ex-onderwijzeres, en is op de hoogte van alles en iedereen in een straal van 30 km rondom Massilly. Haar wekelijkse lessen van anderhalf uur, met wat lezen, conversatie en grammatica waren voor ons zo ongeveer het enige contact dat we met de Franse taal hadden. Want het boodschappen doen bij de supermarkt of de bakker, of het krantje kopen bij de Tabac noodt niet echt uit tot diepgaande conversaties.
We stuitten min of meer per ongeluk op het fenomeen kranslegging. Er worden hier in Cormatin kransen gelegd bij de diverse monumenten op de laatste zondag in april (herdenking van de deportaties ’40-‘45), 8 mei (bevrijdingsdag 1945), 18 juni (herdenking van de oproep van de Gaulle vanuit Londen 1940), 14 juli (herdenking van de val van de Bastille 1789) en 11 november (wapenstilstandsdag 1918). Ik heb zo’n kranslegging al eens in detail elders in deze Blog beschreven. Waar het ons om ging was niet zo zeer de kranslegging zelf, maar de “vin d’honneur” die na afloop wordt geschonken. Alle deelnemers worden namelijk aan het eind van de kranslegging uitgenodigd een glaasje te drinken in één van de cafés in Cormatin, en op die manier leer je ook een aantal van je dorpsgenoten kennen, én blijf je op de hoogte van de laatste dorpsroddels. Daarenboven toon je door deel te nemen dat je er graag bij wilt horen. Maar ook bij dit soort gelegenheden gaat het maar om een héél kleine groep van almaar weer dezelfde mensen. Het zijn altijd een handjevol veteranen, de burgemeester en de loco-burgemeester, de gemeenteraad, de sappeurs-pompiers en een klein aantal geïnteresseerden die deel nemen.
De kranslegging is normaal gesproken “altijd” om 11 uur ’s ochtends. Toen we dus door hadden dat dat een goed middel was om in contact te komen met de plaatselijke bevolking, was het zaaks om gewoon op tijd bij het stadhuis te staan. Dat ging goed tot de kranslegging op de laatste zondag in april in 2007. Toen we langs het betreffende monument richting Cormatin reden, rond kwart voor elf, bleken er al bloemen te liggen bij het monument. Bovendien zaten een paar van de mensen die er altijd bij waren, op het terras van “La Terrasse” aan de borrel. We waren blijkbaar te laat voor de kranslegging…..Dat zou ons niet weer gebeuren bij de volgende gelegenheid, op 8 mei dus.
Een paar dagen van te voren stapten we de mairie binnen, om te vragen hoe laat de kranslegging op 8 mei zou zijn. Een terroristische aanslag had geen grotere chaos kunnen veroorzaken dan onze simpele vraag. De gemeentesecretaresse wist het niet, het stond niet in de agenda, de andere medewerkster wist het ook niet, de locoburgemeester dacht dat het wel elf uur zou zijn, maar was daar ook niet zeker van….
Enfin, na veel gepalaver kwam de burgemeester uit zijn kantoortje om te zien waar de hele commotie om ging. Hij beende terug, keek in zijn agenda, en zag dat het daar ook niet in stond. Daarna werd er bedacht, dat de details waren gefaxt aan Le Journal de Saône-et-Loire; helaas was het origineel van het artikel weggegooid. Uiteindelijk, nadat er een aantal mensen was afgebeld, wisten we dat het festijn, zoals gebruikelijk, om 11 uur plaats zou vinden.
We verlieten de mairie in de wetenschap dat de burgemeester, omdat deze mensen zo “sympa” waren, ons voortaan schriftelijk zou uit nodigen. En sinds die tijd hebben we geen kranslegging meer gemist!
De website van La Tuilerie de Chazelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten