Hoog bezoek

Toen we hier in september 2005 kwamen wonen, was onze eerste gang naar de mairie om een afspraak te maken met de burgemeester. We wilden namelijk zeker weten dat onze verbouwingsplannen niet op onverwachte weerstand zou stuiten. In dit soort kleine gemeenten is de afstand tussen burgerij en magistraat wat minder hoogdrempelig dan in Nederland, maar we hadden toch zoiets van “kun je wel zo het stadhuis binnen stappen en om een afspraak vragen?”. Enfin, ik ben niet in mijn eerste leugen gebarsten, en voor het verzinnen van een smoes draai ik ook mijn hand niet om. We togen dus naar de mairie met de vraag of we een carte de séjour konden krijgen, een verblijfsvergunning waarvan we wisten dat die al sinds een aantal jaren niet meer nodig was in Frankrijk voor ingezetenen uit de EEG. Na een telefoontje door de secretaresse met de préfectuur in Mâcon waren ze daar in Cormatin ook achter gekomen. We gingen overigens niet onverrichter zake terug naar huis; we hadden wel een afspraak met de burgemeester.
Toen we een blauwe maandag later opdraafden voor onze afspraak, was de burgemeester niet aanwezig. Op zich is dat niet zo vreemd, want burgemeesters in dorpen met zo’n 500 inwoners zijn vaak ook nog middenstander of boer, en doen dat burgemeesterswerk er part time bij. Enfin, een kwartier later kwam de burgemeester binnen, begroette ons, en begon ons intake gesprek. We vertelden hem zo goed en zo kwaad mogelijk wat we zoal van plan waren, hij liet blijken dat hij daar zeer welwillend tegenover stond, vooropgezet dat we voor de bouwvergunningen een architect in de hand zouden nemen, en we verlieten het pand klaar om architect en aannemers te gaan zoeken. De verbouwing had hier en daar toch wat vertraging opgelopen, zodat de gîtes pas in september 2006 klaar waren. We konden die dus niet meer openen vóór april 2007. Het toiletblok voor de camping was wel op tijd klaar, en in mei 2006 ontvingen we de eerste kampeerders. Hoewel de burgemeester dagelijks lang ons huis reed, omdat hij zorgde voor een paar paarden die in een aanpalende weide graasden, en altijd vriendelijk gedag zwaaide, stopte hij nooit om een praatje te maken. En omdat het altijd voordelig is om op goede voet te staan met de “autoriteiten”, besloten we in het najaar van 2006 de burgemeester en zijn vrouw op de borrel te vragen ter viering van het feit dat de gîtes klaar voor gebruik waren. Hoewel we die avond knap nerveus waren, liep alles van een leien dakje. Beiden kenden het huis en de vorige eigenaars goed en waren zeer onder de indruk van wat we bereikt hadden.
Maar … aan alles hangt en prijskaartje. We hadden onszelf geportretteerd als werkzaam in de toeristenbranche, zonder ons te realiseren dat de conglomeratie van een aantal communes hier in de buurt had besloten dat er met ingang van 2007 toeristenbelasting afgedragen moest woorden door gîte- en campingbeheerders. Drie keer raden wiens naam onder de brief stond die we begin 2007 ontvingen?
De website van La Tuilerie de Chazelle