Festival Violons en Cormatinois?

Het gitaarfestival in Cormatin is inmiddels afgelopen. Het laatste concert werd gegeven in het Romaanse kerkje van Chazelle door de jonge violist Nicolas Dautricourt, die een aantal stukken van Bach voor solo viool zou spelen. Als ik terugkijk op de serie van 5 concerten, zat er iets vreemds in de programmering. Niet alleen was er dit keer geen enkel concert in de kerk van Cormatin, maar ook was er op 3 van de 5 avonden geen gitaar te bekennen…. Een beetje vreemd voor een concertserie die “Festival Guitares en Cormatinois” heet!
Maar goed, wie daarop let is een kniesoor. We wandelden rond half negen van ons huis naar de kerk van het dorp, gewapend met twee kussentjes, de concerten in de kerk van Chapaize indachtig. Rond de kerk kwamen we de hele incrowd van Cormatin weer tegen: de burgemeester en zijn vrouw, Pascale P. en enkele andere gemeenteraadsleden, de juwelier van “Atelier Galadrielle” Patrick V. en zijn vrouw, de hovenier Rémy M. met vrouw en kroost die in Chazelle wonen, de halve ploeg die altijd helpt bij evenementen, de afgevaardigde van het Conseil Général van Saône-et-Loire, de razende reporter, of cultureel attaché van Le Journal de S&L zoals we haar noemen, zoals gewoonlijk met een wolk van haar favoriete parfum “Gauloise” om zich heen, kortom, iedereen van enige betekenis in of rond Cormatin was aanwezig. Daarnaast zagen we gelukkig ook een flink aantal gezichten die we níet kenden, of gezichten die we kenden van de andere concerten in de serie.
Maar het ging uiteraard om de muziek, niet alleen om de ambiance. Dautricourt bleek een uitstekend violist, die de muziek van Bach net dat beetje extra wist te geven om het een boeiend concert te laten zijn. Zowel voor als na de pauze speelde Dautricourt uitstekend. Zijn optredend werd beloond met een daverend applaus, en het publiek bleef net zo lang ritmisch doorklappen tot er nog 2 toegiften volgden.
Dit keer was de planning voor wat betreft de verkoop van drankjes wat beter dan tijdens het laatste concert dat we in deze serie zagen. Er was een heuse pauze, waarin Cd’s van Dautricourt werden gesleten, en waarin de buvette goede zaken deed. Vooral de “Crémant de Bourgogne” ging erin als Gods woord bij een ouderling. En de kussens? die hadden we dit keer niet nodig, omdat ten eerste de stoelen in de kerk van Chazelle beduidend comfortabeler waren dan die in Chapaize, en ten tweede omdat er vanwege te verwachten grotere belangstelling (vergeleken met een kerkdienst) nog een aantal plastic kuipstoelen bij was geplaatst.
De website van La Tuilerie de Chazelle