“De lucht is guur, en ’t is vier uur”

Soms kom je in een museum, op een tentoonstelling of gewoon op straat een kunstwerk tegen waarvan je niet weet wat het voorstelt, maar wat je wel erg mooi vindt. Vaak zijn dit abstracte werken, maar soms ook figuratieve. En als je dan naar de naam van het werk zoekt, heldert dat vaak niets op, integendeel zelfs.
Een mooi voorbeeld hiervan vind ik de plastiek van Wessel Couzijn aan het Weena in Rotterdam. Het staat voor het Unilevergebouw, en ik vind het een mooi werk. Maar als je de titel kent, “Belichaamde eenheid”, wordt het werk dan opeens duidelijker? Ik vind van niet. Mijn partner, die jarenlang voor Unilever heeft gewerkt, noemt het “De schroothoop”. Dat is een duidelijker titel, hoewel het er voor mij geen minder mooi kunstwerk van wordt.
Ik kwam iets dergelijks tegen bij Monique Dégluaire, een ceramiste in het gehucht Bessuge hier in de buurt. De vrouw maakt héél mooie dingen, en op een dag gingen we er eens kijken. Klik hier om mee te kijken! Eén van haar werken stond niet in het atelier, maar in de tuin.
Ik moet eigenlijk zeggen zat, want het stelde een zittende vrouw voor, met een bal op haar hoofd. De vrouw had een wat ik voor het gemak maar even een Cleopatra kapsel noem (zie Asterix en Cleopatra). Ik vroeg belangstellend naar de naam van deze Egyptische schoonheid, en ze bleek “La consolation des tempêtes” te heten, of voor te moeten stellen. Ik ben me ervan bewust dat de rest van dit verhaal een nogal hoog Droogstoppel gehalte heeft, maar mijn weinige haren gaan altijd steil overeind staan bij dit soort zaken. Het betekent letterlijk “De troost, vertroosting of trooster(es) van de stormen”. Degenen die troost behoeven na of tijdens een storm zijn de slachtoffers van een storm, en niet de storm zelf. Ik spreek uit ervaring, want tijdens de zware storm die in februari dit jaar over Frankrijk raasde, sneuvelden twee van onze bomen, en brak de bovengrondse elektriciteitskabel af. En zo’n dame moet dan de storm gaan troosten, omdat die blijkbaar verdrietig is dat hij niet meer schade heeft aan kunnen richten!
Of de storm zelf brengt vertroosting, iets wat bij mij als rechtgeaarde Nederlander ook nogal onwaarschijnlijk overkomt. Ik kan me nog goed de nacht van de ramp in 1953 herinneren, toen we met ons hele gezin op zaten, luisterend naar de radio, als de dood dat de dijk bij Krimpen het zou begeven. En dat alles tijdens het “vertroostende” loeien van de zuidwesterstorm die over Nederland raasde.
Het voorgaande doet overigens niets af aan de schoonheid van het werk. Ondanks de titel is het gewoon mooi, en de moraal van dit verhaal is een uitnodiging tot struisvogelpolitiek voor gevorderden. Als je een mooi kunstwerk ziet, waarvan je niet onmiddellijk begrijpt wat het voorstelt of hoe het heet, vraag er dan in geen geval naar!

De website van La Tuilerie de Chazelle